readmy@hotmail.nl

Op een mooie herfstdag bezoek ik het kerkhof van mijn geboortedorp. Het graf van Jacqueline ligt er verlaten bij. De zerk is van mos en bladeren ontdaan en de planten zijn gesnoeid, maar toch. De foto in het plastic hoesje is bijna niet meer zichtbaar.

Voor de zoveelste keer zie ik voor me hoe de touwen onder de afgezonken, lege kist getrokken werden. Het was een toneelstuk dat opgevoerd werd ter onzer geruststelling. Dat er toch een plekje voor haar was waar ze tot rust kon komen. Een graf zonder lijk.

Plotseling voel ik dat er iemand naar me staat te kijken. “Eric?” vraagt een oude man met een droevige glimlach op zijn gezicht. Pas als ik vlak voor hem sta herken ik de ogen en nu langzaam aan ook het hele gezicht. Ik knik en hij geeft me een hand. Het is Jan Brouwers. Zijn haar is geel geworden en zit helemaal in de war. We wisselen wat beleefdheden uit en dan nodigt hij mij plotseling uit voor een kop koffie bij hem thuis. Ik geef er de voorkeur aan om alleen te zijn met mijn gedachten maar toch loop ik met hem mee.

“Ik wil je iets laten zien”, zegt Jan als we de koffie op hebben en hij wenkt me mee. Hij doet zijn klompen uit en gaat mij voor, de trap op. Op de overloop, voor Theo’s kamer, blijven we staan. Hij aarzelt lang. Ik vraag me af wat hij gaat doen. Ik ben hier jaren niet geweest. Dan slaat hij een kruis. Ik doe het ook om hem niet teleur te stellen. Ik schrik als zijn hand naar de klink gaat. Even blijft die daar liggen. Hij staart naar de grond. Dan drukt hij de klink naar beneden en zet zijn knie tegen de deur. Het hout protesteert luid. De schemerlamp floept aan. Die doet het nog na al die jaren! Ik werp een blik naar binnen in de voor mij zo bekende ruimte. Een laag stof bedekt alle voorwerpen in de hele kamer. “Sinds die dag is hier niemand meer geweest”. Ik zie aan hem dat hij moeite heeft met deze beslissing. “Jan, het hoeft niet.” zeg ik “denk er nog eens over na”. Zonder antwoord keert hij me de rug toe en daalt hij zwijgend de trap af.

Ik voel een angst die ik niet goed thuis kan brengen. Een angst om overmand te worden door verdriet. Niet om Theo. Dat verdriet is op. Maar het verdriet om het loslaten. Het was hun heiligdom. Ze klampten zich vast aan zijn cellen die in de kamer onzichtbaar aanwezig moesten zijn. Niets mocht die laatste fysieke herinnering verstoren. Nu is het moment gekomen dat dat wel mag. Onwillekeurig gaan mijn gedachten naar Jacqueline. die hier ook vaak met mij kwam. Moet ik haar ook laten gaan? Mijn blik wordt wazig. Voorzichtig stap ik over de drempel. Mijn hoofd schiet vol met herinneringen.

Langs de muur onder het kruis met de Jezus-figuur, staat het bed waarop we onze eerste joint rookten. Ik kan zijn gezicht niet meer voor de geest halen. Ik zie nog wel de eng witte rubberpop die ze uit het water trokken maar dan zonder gezicht. Ik heb te vaak aan hem gedacht om het nog te kunnen zien.

Aan Jacqueline denk ik nog alleen maar in foto’s van haar gezicht en verder één grote leegte omdat haar lichaam nooit teruggevonden is. Ik voel me eenzaam in deze ruimte. Nu ik mijn blik door de kamer laat gaan zie ik ons drieën weer zitten op het bed. Jacqueline in het midden. Toen hij die eerste joint aan haar doorgaf deed hij dat heel voorzichtig, zonder haar aan te raken.

Ze flirtte altijd een beetje met Theo. Hij werd dan rood en zij vond dat grappig. Ze voelde haar invloed die ze had op mannen. Ik zag hoe ze die avond haar benen langzaam over elkaar had gedaan. Haar rok was daarbij helemaal opgeschort en je kon een groot stuk van haar mooie dijbeen zien. Theo was de hele tijd voor zich uit blijven kijken. Zelfs als hij praatte had hij ons niet aangekeken, omdat hij dan het naakte stuk been zou moeten zien.

“Je bent een gemeen loeder”, had ik gezegd toen we naar huis reden. “Ben jij jaloers op je beste vriend Eric?” had ze geantwoord. Ik voel weer een steek in mijn hart omdat ik dat toen gezegd heb. Ze was het allermooiste wat er ooit in mijn leven is geweest. Van de ene op de andere dag verdween ze uit dat leven.

Een maand later verloor ik Theo. Hij verdronk in de kleiput onder vreemde omstandigheden. Hij werd in het midden van het water op de bodem gevonden. Het was daar zestien meter diep. Een roeiboot dreef niet ver van die plek rond. Hij kon niet zwemmen. Iedereen dacht aan zelfmoord. Maar waarom?

Ik laat mijn blik door de kamer gaan. Bij elk object komt een herinnering naar boven. Plotseling herinner ik me iets bijzonders! Waar was ook alweer onze “schatkamer”? Onder de tafel! Ik schuif de tafel en het vloerkleed aan de kant. Er ontstaat een kale plek in het stof. Hier is nooit meer iemand geweest! Ik zie meteen welke plankjes het zijn en draai de schroeven los met mijn zakmes.

Ik kan de planken gemakkelijk loswrikken. Het voelt aan als grafschennis, maar iets drijft mij voort. In de ruimte tussen de balken zit de juten zak. Het is alsof ik een kamertje open in mijn geheugen dat al die jaren gesloten is geweest. Ik haal de zak er voorzichtig uit. Met trillende vingers peuter ik de knoop los en houd hem schuin omhoog boven de tafel. Er rollen allerlei bekende voorwerpen uit. Het pijpje, een stukje stuff, de metalen aansteker van zijn opa. Maar mijn ogen volgen eigenlijk maar één voorwerp, dat vlak voor de rand tot stilstand komt. Ik herken het onmiddellijk! Ik blijf er naar staren. Allerlei gedachten verdringen zich in mijn hoofd en vragen tegelijk om mijn aandacht.

“Het is Jacquelines armband!”, zeg ik hardop alsof ik het tot me wil laten doordringen.

De stenen glinsteren in het licht van de schemerlamp. Het zweet breekt me aan alle kanten uit. Het is de armband die ik Jacqueline cadeau heb gedaan toen ze 18 werd! Ik zie weer hoe ze hem trots ronddraaide om haar mooie gebruinde arm zodat de stenen schitterden in het licht van de kaars.

Ik staar naar de hypnotiserende flikkeringen. Ik hoor een echo van mijn fluisterende stem die nu in één keer tot mijn bewustzijn doordringt. “Hoe komt die armband hier?” Ik staar ongelovig naar de stenen. Mijn hart bonst in mijn keel. Een verschrikkelijke gedachte komt bij me op. Hoe kon Theo de armband hebben?

Toen Jacqueline verdwenen was kreeg ik van haar ouders toestemming om al haar spullen te doorzoeken! Ik wilde alleen de armband als herinnering! Maar hij werd nooit gevonden. Ze moest hem gedragen hebben toen ze verdween!

Een stem fluistert steeds dezelfde woorden, maar het is niet de hare: “Ben jij jaloers op je beste vriend Eric”? Allerlei herinneringen schieten door mijn hoofd met Theo en mij, toen we nog met z’n tweeën waren.

We speelden met een groep pubers heel vaak oorlogje in het bos achter de kazerne. We maakten kampvuren en gedroegen ons als guerrilla’s die in de jungle moesten overleven. Zonder medeweten van de anderen werkten Theo en ik aan onze geheime schuilplaats. Soms trokken we ons daarin terug om te kijken of de anderen ons daar konden vinden. Soms zaten we daar terwijl de anderen onder ons doorliepen. We konden onze lach dan niet houden, maar de anderen hebben de schuilplaats nooit gevonden. Het bleef iets van Theo en mij.

Onze schuilplaats was ons geheim en werd uiteindelijk de basis van onze unieke, onverwoestbare vriendschap.

Plotseling zie ik het voor me. Alles valt op zijn plaats. Onze schuilplaats is de enige plek waar nooit gezocht is! Theo was de enige die ik nooit verdacht heb!! Mijn god dat ik dit durf te denken! Laat het niet waar zijn alsjeblieft! Maar ik moet het weten! Ik moet er naar toe! Nu! Ik móet alleen gaan!

Ik spring overeind, de tafel valt om. Ik grijp de armband en ren de trap af. Jan staat met open mond in de gang. Zijn lippen bewegen maar ik hoor niet wat hij zegt. Ik duw hem aan de kant en ren het huis uit.

De dikke bramenstruiken groeien tot op heuphoogte. Ik móet er doorheen. De pijpen van mijn broek scheuren en kleuren rood door het bloed dat langs mijn benen omlaag sijpelt. Ik voel de pijn niet. Ik heb maar één gedachte. Ik hoor mezelf hijgend van inspanning de woorden prevelen. “Lieve god laat dit alsjeblieft niet waar zijn. Ik smeek u laat het niet waar zijn!”

Het kazerneterrein is verlaten. Het gaas van de omheining zit los en met een forse ruk trek ik het  zover omhoog dat ik er onderdoor kan. In de verte staan de barakken en een verroest legervoertuig.

Nat van het zweet kom ik aan bij de rand van het bos en wring mezelf tussen de  eikenbomen en kastanjes door. Hoe dieper ik in het bos doordring hoe donkerder het wordt.

Plotseling staat hij daar, vlak voor me. Groter en imposanter dan in mijn herinnering. Ik kijk langs de stam omhoog maar zie niets bijzonders. Is het wel hier? Ik wroet met mijn handen in de bemoste bast.  Daar voel ik iets. De kabel. Hij is overwoekerd met bladeren en takken, maar staat nog steeds strak gespannen. Ik breek een paar vingernagels maar dan schiet de knoop los.

Er komt iets tot leven, hoog boven mij. Een zware touwladder dendert naar beneden, gevolgd door een regen van takken, kastanjes en bladeren. Vlak boven de grond deint hij een paar keer op en neer en komt dan tot stilstand. De sporten zijn nauwelijks aangetast. De ladder hangt daar als een uitnodiging van god om de waarheid zelf in ogenschouw te komen nemen.

Mijn handen beven als ik de touwen vastpak en me omhoog  wurm. De ladder slingert hevig.  Het wordt licht in mijn hoofd. Alles om mij heen vervaagt. Plotseling lijk ik stemmen te horen daar boven. Of zijn ze in mijn hoofd? “Komt er nou nog wat van, Eric?” Het is Theo. Ik schrik. Zijn stem klinkt spottend. Dan hoor ik gegiechel. Jacqueline! Tranen wellen op in mijn ogen, zou het kunnen dat..

“Jacqueline, ben jij daar?”, fluister ik vertwijfeld. Ik hoor de duizendvoudige echo van de woorden in mijn hoofd. Dan hoor ik haar vreselijk gillen! ”Nee Theo nee! Eric, help me! Help me dan!” Ik probeer sneller omhoog te komen, maar het harde eikenhout is glad en ik glij van de treden. Dan bereik ik de laatste.

Ik voel mijn lichaam niet meer. Het is donker onder de bladeren. Het duurt even voor mijn ogen iets waarnemen. Ik zie de contouren van een matras, die bezaaid is met zwammen. Mijn hoofd zwenkt als een camera van links naar rechts.

Plotseling krijg ik het ijskoud. Ik begin over mijn hele lichaam te beven. Mijn spieren worden helemaal slap.

Ik houd me krampachtig vast om niet naar de beneden te vallen. De tranen stromen over mijn wangen. Ik hoor mijn hart sneller en sneller kloppen. Ik staar naar die plek. Met één trillende hand probeer ik de paddenstoelen aan de kant te vegen. Ik moet heftig overgeven. Pas dan herken ik het object dat door de deken van paddenstoelen breekt. Het is een menselijke schedel. Iets verder naar beneden zie ik stukken verweerde stof. Dan weet ik het zeker!

Het is de jurk die ze droeg toen ik haar voor het eerst zag!

 

Wil je mijn spannende verhalen elke week lezen? Volg me dan! Klik links onderaan deze pagina op de knop en vul je emailadres in! I love it! Eric

Klik hier voor de armband deel 2

 

Het Dagboek

De zon was nog niet helemaal op en Henk stond even met boer Thijssen, Wim voor vrienden, op het erf te praten. Daar had hij zojuist de melkbussen opgeladen. De merrie was al naar de volgende oprit gelopen en zou daar geduldig op hem wachten. Henk wreef in zijn handen en blies erop. Zijn adem deed hem denken aan de stoom die soms afgeblazen werd bij de melkfabriek. Het was -7.

Ze maakten een praatje over het weer. Het vroor al weken en iedereen in het dorp begon genoeg te krijgen van de kou en de gladheid.

Plotseling hoorde Henk een onverwacht geluid. Met een ruk draaide hij zijn hoofd naar de straat en meteen realiseerde hij zich wat er aan de hand was.

Wim tuurde, met dichtgeknepen ogen tegen de koude wind, naar de merrie. Verbaasd zagen ze hoe die grote wolken uitstotend de platte wagen met melkbussen over het knerpende ijs trok en de volgende onverharde weg, voor de eerste keer in 16 jaar oversloeg.

Hun ogen gingen terug naar die weg. Er was niets te zien. Dat wil zeggen er stonden geen bussen.

De boerderij van Jan lag er stil bij. Er brandde licht maar er kwam geen rook uit de schoorsteen. Henk verzamelde moed, keek Wim even aan en draaide zich toen om. “Ik ga kijken wat er aan de hand is”.

“Wacht ik trek even iets aan” zei Wim. Hij pakte snel een jas en een das van een haak in de schuur en Henk was opgelucht dat hij niet alleen hoefde te gaan.

Langzaam, om niet te vallen of een enkel te breken stapten ze over de bevroren karresporen. In gedachten waren ze bij de vreselijke  gebeurtenissen rond de zelfmoord van Jan’s enige zoon Theo.

De stal was open en binnen was het een stuk warmer. Toen ze de deur achter zich dichttrokken begonnen de koeien hard te loeien en ze keken hen met grote ogen aan terwijl ze aan de kettingen rukten.

Er brandde licht in de woonkamer en in de keuken maar de grote houtkachel was uit. Op het geruite tafelkleed lag een opengeslagen boekje, waarschijnlijk een bijbel, Jan was streng gelovig.

Henk riep een paar keer zijn naam, maar er kwam geen reactie. Toen Wim het licht op de overloop zag liep hij de trap op en Henk volgde hem. In de slaapkamer lagen Jan’s overall en zijn klompen op de grond.

Restte de kamer van Theo. Dat was de enige plek in het huis waar ze nog niet gekeken hadden.

De deur stond op een kier en er viel licht op de overloop. Wim die niet als eerste naar binnen durfde maakte plaats voor Henk. Ze keken elkaar aan om bij elkaar steun te vinden voor wat komen ging.

Henk slikte en duwde met een vinger tegen de deur, maar hij moest zijn knie gebruiken om hem verder open te krijgen. De deur kraakte hevig en toen er een groter wordende lichtkegel  op de vloer van de overloop verscheen ontstond daarin een vreemde langwerpige schaduw.

Het leek alsof er een heel groot voorwerp in de kamer stond maar toen ze de deur nog verder open duwden zagen ze wat die schaduw veroorzaakte.

Wim draaide zich meteen om en greep naar zijn mond.

Henk staarde naar de gestalte die daar doodstil voor hem hing.

 

Jan droeg een pak. Zijn tong was grijs en hing uit zijn mond in het hoofd dat naar beneden hing zoals het hoofd van een devote monnik die voor het kruisbeeld buigt, de kin op de borst. De voeten hingen een halve meter van de grond en de punten van de schoenen wezen naar beneden in dezelfde hoek als het hoofd. De armen waren stijf langs het lichaam geklemd en de handen zaten in elkaar gevouwen. De omgevallen stoel lag net iets buiten het bereik van de linker schoen.

De hele scene straalde nederigheid uit, of sterker nog schaamte. Jan was een devoot man. Hij had zijn “zondagse” pak aangetrokken omdat hij de Heer onder ogen zou komen aan wie hij verantwoording zou moeten afleggen voor zijn daden en vooral voor die van zijn zoon.

Het verschil tussen leven en dood had zich nog nooit zo duidelijk aan Henk gemanifesteerd als op dit moment in deze kamer. Hijzelf die steeds zijn eigen adem met regelmatige stoten naar buiten zag komen tegenover dat andere menselijke lichaam dat daar hing en dat onbeweeglijk was en zijn adem leek in te houden, maar in werkelijkheid niet meer ademde.

Boven de balk waar het touw omheen geslagen was zat een glimmende plek op het plafond. Het was een ijslaagje. “De bevroren laatste ademtocht”.

De stoffelijke resten van de vriendin van Eric waren al weken geleden gevonden. Iedereen was ervan overtuigd dat Theo haar dood op zijn geweten had en daarom zichzelf verdronken had in de kleiput.

Jan had het niet geloofd, hij kende zijn zoon het beste. Maar wat had hem dan nu toch ineens tot deze daad aangezet? Wat had hem ervan overtuigd dat zijn zoon toch de moordenaar en verkrachter was geweest?

Henk liet zijn blik door het kamertje gaan. Je kon zien dat de tafel verschoven was en er lagen een paar planken los. Op de tafel lagen nog steeds het juten zakje, de aansteker en het stukje hasj, precies zoals Eric het beschreven had toen hij hem vertelde van de armband. Plotseling dacht hij aan het open geslagen boekje beneden op tafel. Hij was aan het lezen en is toen naar boven gelopen en heeft….wat heeft Jan in die bijbel gelezen dat hem aanzette om zich van het leven te beroven?

Ineens schrok hij op uit zijn overpeinzingen. De deur kraakte. Wim stak zijn hoofd om de deur en bleef hem een paar tellen recht in de ogen kijken. Hij durfde zijn ogen niet op te slaan naar het lichaam dat jarenlang zijn buurman was geweest.

Zwijgend liepen ze naar beneden. In de keuken pakte Henk met een vinger tussen de opengeslagen pagina’s, (had Jan het bewust zo neergelegd?), het boekje van de tafel. Het was in elk geval geen bijbel.

Alleen de linker pagina was beschreven, met een ballpoint.

“21 augustus”, stond er bovenaan de bladzijde.

“Vanmorgen eindelijk een keer alléén met Jacq. naar de blokhut! (gespijbeld onder Frans)”.

Het was een dagboek van Theo!

Wil je me volgen? Vul dan onderaan je email adres in en je krijgt bericht als er een nieuw verhaal verschijnt!

“J. ging voor mij omhoog. Kreun! Good stuff zei ze werd ze opgewonden van! woow”.

Eric zou hem vermoord hebben als hij dit geweten had!! Jan ook.

“Ruzie gehad. Wou haar een kusje geven, maar ze wou niet. Ik deed het toch. Ik ben crazy op haar. I love her. Je taime! Ze is zo mooi! Probeer morgen weer alleen. Als E. dit ooit hoort! Maar ik kan niet anders! Zij is drugs voor mij!”

Daarna was er niet meer in geschreven.
Deze woorden, direct uit het hart van zijn zoon, waren Jan’s laatste indrukken en waarschijnlijk de aanleiding tot zijn trieste beslissing.

De rest van de dag kon Henk het niet uit zijn gedachten krijgen. De politie had de kamer van Theo, maar ook het hele huis en zelfs alle schuren doorzocht naar aanwijzingen. Hoe is het mogelijk dat ze het dagboek niet gevonden hebben.
En waarom heeft Ján het niet eerder gevonden? Ik moet Eric bellen en met hem overleggen. Die smachtte ernaar om de waarheid te horen. “Dat is me meer waard dan mijn eigen leven”, had hij een keer gezegd!

Op een koude winteravond belde Henk mij op. Henk was een oude klasgenoot van de middelbare school. Hij had na zijn rechtenstudie een boerderijtje gekocht, net buiten het dorp.
Henk was lid van allerlei verenigingen en organiseerde soms feesten binnen de dorpsgemeenschap.  Verder haalde hij bij een aantal kleine boerderijen nog steeds de melkbussen op. Dat hield hem in conditie, zei hij.

We waren goede vrienden geworden sinds hij zijn vriendin kwijt raakte aan een welgestelde advocaat uit Nijmegen. Ik verheugde me altijd op een avondje met Henk.

Maar hij wilde me dit keer spreken over Jan Bloemen.
Shit! De politie had het onderzoek afgerond en daarmee was de kous wat mij betreft eindelijk af.

Toen ik haar lichaam had gevonden en ik wist wie er verantwoordelijk was voor haar dood had ik Theo vervloekt tot in de hel en ik droomde ’s nachts van Jacqueline die schreeuwend en bloedend naast me wakker werd.
Wat er precies was gebeurd zou ik nooit te weten komen, dat was heel erg, maar die informatie was samen met hun lichamen het graf in gegaan. Ik zou daarmee moeten leven.
Opnieuw een begrafenis. Emoties. Ik schrok van haar ouders. Haar vader liep gebogen als een oude man. Haar moeders gezicht was uitgemergeld.
Bloemen en steunbetuigingen uit het hele land. Condoleances zelfs uit het buitenland van totaal onbekenden. Haar graf en de hele toegangsweg waren bedolven onder de bloemen. Theo’s graf was bespuugd en beklad.

Ik wist al dat Henk en Wim het lichaam van Jan hadden gevonden, maar wat viel daar nog over te zeggen!? Het kon mij niet zo veel schelen dat die man zich opgehangen had! Hoe minder iconen uit het verleden zich aan mij manifesteerden hoe draaglijker mijn rouwproces zou zijn.
Het was de ernst in zijn stem die me overtuigde om op zijn verzoek in te gaan.

Henk gooide nog een blok eikenhout in de open haard. De vonken spatten in het rond. Ik zag zware rimpels op zijn voorhoofd. Ik was nerveus ondanks de rustgevende sfeer die hij had gecreëerd.
De fles twaalf jaar oude single malt whisky was voor de helft leeg en we hadden al een half uur over de kou en over het landelijke leven zitten praten toen Henk ineens opstond en naar de kast liep.
Nu zou het komen. Er was iets aan hem veranderd de laatste vijf minuten. Zijn gespierde lichaam vertoonde een bepaalde onzekerheid, die doorklonk in zijn stem.
“Eric, ik moet je iets vertellen waar je niet blij mee zult zijn en ik weet niet hoe ik het moet zeggen, maar euh……..niemand weet hiervan, alleen Wim en ik en zo meteen ook jij. Jij hebt mij gezegd dat je je leven zou willen geven om de waarheid rond de moord op Jacqueline boven te krijgen.
Ik kreeg het ineens koud ondanks het oplaaiende haardvuur en de whisky. Wat ging hij in godsnaam vertellen!?
Ik probeerde me te ontspannen en keek weg van Henk. De blokken in de open haard gloeiden en begonnen net wit te worden. Dit was het punt waarop ze het meeste warmte gaven.
Ik stond op en liep tot vlak voor het vuur. De fles was warm en ik schonk mijn glas helemaal vol. De whisky kleurde amber door het haardvuur.
Kon ik nu de tijd maar even stilzetten dacht ik. Ik weet niet hoe je je kunt voorbereiden op nieuws “waar je niet blij mee zult zijn” al is het de waarheid. Mijn verdedigingslinie was ernstig verzwakt door de hevige aanvallen die er de laatste jaren op waren uitgevoerd. Ik was herstellende maar wist niet of ik in staat was om een nieuwe aanval af te slaan. Mijn onderlip begon te trillen en mijn ogen werden vochtig.
Henk voelde mijn angst en mijn weerzin. Hij boog zijn hoofd en nam ook een slok. Ik was weer gaan zitten en wachtte af. Het vuur hield mijn blik gevangen.

Henk schraapte zijn keel en begon. Ineens herkende ik in hem de advocaat die de rechtbank toespreekt.
“ Eric, ik weet wat je meegemaakt hebt en ik zou er veel voor over hebben als ik je hiermee niet hoefde te belasten, maar ik moet het je vertellen.” Het duurde nog  minstens een minuut voordat hij verder ging.
“We hebben iets gevonden bij Jan.”
Iets gevonden? Shit! Wat bedoelt hij nou? Iets gevonden? Wat kunnen ze nou gevonden hebben bij Jan wat zo moeilijk is om te vertellen. Iets van Jacqueline schoot me ineens te binnen! Ik staarde hem aan. “Is het iets van Jacqueline?”, ik hoorde mijn stem nauwelijks.
Minuten gingen voorbij voordat hij antwoordde. De man die gewend was om een groot publiek toe te spreken over de meest ingewikkelde zaken stond daar voor mij met de mond vol tanden. Ik begon bijna medelijden met hem te krijgen, maar ineens kwam het eruit.
“Eric, we hebben bij Jan een dagboek gevonden. Het is van Theo”.
Pats! Het voelde als een harde klap in mijn gezicht. Ik greep naar mijn hoofd. “Wat!? Nee! Een dagboek? Een dagboek van Theo!? Weet je dat zeker!? Ik begon als een bezeten te huilen. Ik heb die klootzak nog nooit een woord zien schrijven! De godvergeten smeerlap! Ik zou die rotzak op willen graven en hem in stukken willen snijden! Weet je dat!? De varkens zouden hem uitspugen de vuile rat!. Moet hij mij na zijn dood nog steeds blijven achtervolgen!?”
Ik hoorde mezelf schreeuwen en realiseerde me dat dit de eerste keer was dat ik mijn gevoelens over Theo de vrije loop liet. Alle opgekropte frustratie kwam eruit. Mijn glas vloog in de open haard. Vlammen schoten alle kanten op. Ik rende naar de keuken en gaf over in de wasbak.
Een hele tijd bleef ik daar zo voorover gebogen staan. Het water uit de kraan voelde ijskoud. Ik stak mijn hoofd eronder. Theo had een dagboek bijgehouden? Nee dat kan niet! Hoe kan dat nou? Godverdomme! Hoe kan het nou dat ik daar niets van wist? Zou hij nog meer geheimen voor me gehad hebben? Zouden hij en Jacqueline iets met elkaar gehad hebben? Nee! God Asjeblieft! Zou er instaan wat hij allemaal met Jacqueline heeft uitgespookt? Zou hij dat op hebben geschreven? Hoe hij haar verkracht heeft? Met details? En dat hij haar ging wurgen?
Ik weet niet hoelang ik daar gestaan heb. Toen ik terug in de kamer kwam keek Henk ongerust naar me vanuit zijn stoel bij het vuur. Hij zag lijkbleek. Net als ik waarschijnlijk.
“Sorry”, zei ik en stak mijn hand naar hem uit. Henk schudde zijn hoofd. Hij hield het boek vast en keek me vragend aan. Het vuur zou wel raad weten met die smerige gedachten. Die zouden smelten en verpulveren en voor eeuwig branden in  de hel. En wij zouden het bestaan van dat boek uit ons geheugen wissen.
Maar dan zou de waarheid nooit boven tafel komen.
“Nee, ik wil het zien”.
Ik ging naast hem zitten en nam het boekje aan. Het was het smerigste boekje dat ik ooit aangeraakt had. Degene die dit boekje beduimeld heeft, heeft mijn mooie vriendin verkracht en gewurgd. Zijn DNA zit in dit smerige vod en zat ook in mijn vriendin! Misschien heeft hij zich wel bij zijn eigen teksten zitten aftrekken. Ik walgde van hetgeen ik daar in mijn hand hield en durfde het niet te openen. Ik slaakte een hele diepe zucht. Ik keek een tijdje voor me uit.
Maar het besef dat ik mogelijk dingen van Jacqueline te weten zou komen die ik nog niet wist won het uiteindelijk van mijn walging. Ik slaagde er in om mijn weerzin te overwinnen en sloeg het boek open. Met bonkend hart begon ik te lezen. Tussen de regels en in de kantlijn stonden tekeningen van vrouwen en hoe verder ik in het boek kwam hoe meer ze op Jacqueline begonnen te lijken. Ik kon niet alles lezen ondanks dat ik zijn klungelige handschrift herkende. Zijn tekeningen waren verbluffend. Ik herkende zelfs andere meisjes uit het dorp. Soms had hij een studie gemaakt en een serie waarin de lichamen steeds rondere vormen kregen. Soms waren ze zo vaak aangepast dat de rondingen uit dikke inktlijnen bestonden.
Naast de verhalen over de vrouwen waar hij stiekem naar keek en waarover hij dan fantaseerde, vertelde hij ook hoe streng zijn vader was geweest. Hoe vaak hij hem in elkaar geslagen had en dat Theo hem had willen vermoorden. Hij had er zelfs een tekening instaan van hoe hij zijn vader een mes in het hart stak! Om zijn blauwe plekken te verantwoorden moest hij op school vertellen dat hij van de hooizolder gevallen was.
Ik las opnieuw en opnieuw. Herinneringen, zoveel herinneringen.
Toen ineens wilde ik het boek in het vuur gooien, ik was moe,  ik wilde niet meer denken, ik wilde helemaal nergens meer aan denken. Ik wilde de beelden die de woorden opriepen niet meer zien. Het vuur erin.
Maar iets hield me tegen.
Er klopte iets niet.
Henk keek me aan.
Een hele tijd was het stil. Er kwam een gedachte bij me op die me zowel opluchtte als bang maakte.
Ik dronk langzaam van het nieuwe glas dat Henk me zwijgend had toegestoken. De drank verdoofde de pijn in mijn hart als vloeibaar medicijn. Ik had al zo vaak mijn leven opnieuw bedacht. Jacqueline en ik zouden samen voor onze open haard hebben gezeten met een glas rode wijn in de hand. We zouden elkaar hebben geliefkoosd en onze dromen aan elkaar hebben verteld. Ze zou in mijn ogen het verlangen naar haar hebben gezien. Maar.
Mijn ogen schoten vol.
Ik heb haar nooit laten blijken hoeveel ik om haar gaf.

Mijn gedachten gingen terug naar wat ik gelezen had. De woorden maalden door mijn hoofd, maar na een lange tijd kwam ik enigszins tot rust.
Ik las weer stukken opnieuw en opnieuw. Ik probeerde me weer voor de geest te halen wie Theo eigenlijk was geweest.
Henk zat in het vuur te kijken. Af en toe had hij onze glazen bijgevuld of een blok hout in de open haard gegooid.
De alcohol en het vuur hadden me helemaal verhit. Tegelijkertijd voelde ik me ook rustiger worden. Misschien omdat ik mijn gal gespuwd had over de verrader en moordenaar maar ook omdat zich in mijn hoofd een heel ander beeld begon af te tekenen van de situatie dan ik voorheen had gehad.
Ik stond op en ijsbeerde een tijdje door de kamer. Ineens twijfelde ik niet mee. Ik stond stil en ging naast Henk zitten.
Ik staarde een tijdje recht voor me uit in het vuur. Toen draaide ik me naar mijn vriend en keek hem recht in de ogen.
“We hebben ons vergist”
Henk’s gezicht was één groot vraagteken.
“Ik denk dat Theo het niet gedaan heeft!”

Henk’s onderkaak zakte naar beneden.

“Hoe..hoe bedoel je“?

“Ik denk dat Theo haar niet vermoord heeft“.

“Waarom denk je dat“?

“Moet je luisteren! Hij fantaseert wel over seks met allerlei vrouwen, maar Henk, zeg eens eerlijk waren wij op die leeftijd niet allemaal oversekste pubers? Keken wij niet alle lekkere kontjes na die er voorbij kwamen“?

Henk schoot in de lach. “Nu nog steeds!”

Glimlachend nam ik hem op. Henk hing in zijn rundleren stoel, één been over de leuning, voor de open haard. Hij was ongeveer één meter negentig en door zijn melkbussen hobby meer dan gemiddeld gespierd. Hij droeg een versleten spijkerbroek een verschoten T-shirt van de Stones en zware kistjes met stalen neuzen. Hij schoor zich alleen in het weekend. Verder had hij een kop vol zwarte krullen en donkerbruine ogen. Sinds Anne hem, nu vier jaar geleden, verlaten had, had hij sjans met zo ongeveer alle vrouwen die hem ergens zagen lopen of staan, maar hij toonde nauwelijks interesse in andere vrouwen.

“Hier, lees”, zei ik, ”Ik streel haar godinnenlichaam overal en kus haar boterzachte mond. Mijn vingers gaan door haar prachtige blonde haren en ik streel haar mooie nek”.

“En iets verderop“: “Er ontstaat spontaan een magnetisch veld in mijn buik als ze voorbij loopt, mijn hart begint te bonken en pompt het bloed naar mijn kop. Mijn hart dat dood is als ik zonder haar ben, begint te leven!”

“Dat is geen taal van een beestachtige verkrachter Henk! Dat is de taal van een respectvol romanticus, een bewonderaar, een dromer“!!!

“Ik besef nu pas dat ik helemaal niets wist van die jongen! Terwijl we vroeger dagelijks met elkaar optrokken! Was ik dan stekeblind“?

“Eric, dromers kunnen uit onmacht de meest beestachtige verkrachters worden. Ik heb verschillende van die zaken verdedigd. Als ze erachter komen dat hun kans nihil is, dat ze beseffen dat ze nooit een relatie zullen hebben of als ze gewoon een tic hebben. Niemand wordt geboren als een misdadiger, maar iedereen kan het worden“.

“Bovendien waarom heeft hij zich anders verdronken“?

“Theo heeft het ook over een andere persoon“!

“Huh? Hoezo een andere persoon? Ja, jij! Hij bedoelt jou“!

“Nee! IK ben er nooit met hen geweest“!

“Wat!? Verdomme! Dát wist ik niet“!

“Sterker nog, toen ik Jacqueline daar vond was ik daar weer voor het eerst sinds mijn lagere schooltijd. Toen ik onze jaren van vriendschap zat te overdenken schoot het me weer te binnen“!

“Lees dat nog eens voor van die derde persoon dan”.

“Hier staat dat hij voor het eerst alléén met J naar de boomhut geweest is. Hij benadrukt het woord alléén, wat zoveel betekent als voor-de-eerste-keer-zonder-anderen”.

“Ik lees het anders, namelijk dat hij vandaag voor de eerste keer in de boomhut geweest is, alléén met Jacqueline”.

“En hoe verklaar jij dan dat verderop staat “Probeer morgen wéér alleen”.

“Kan ook betekenen, probeer morgen weer alleen met haar ergens naartoe te gaan of met haar alléén te zijn”.

“Ís het trouwens de eerste keer dat ze naar de boomhut gaan”?

“Nee, hier helemaal voorin lees ik: “met (hier staat een tekeningetje van een vos en van een ketting) naar boomhut”.

“Verdomd ja, dat kon ik niet lezen! Dus hij is er ook met anderen geweest! De vos en de ketting“!?

“Hij heeft de namen niet durven noemen! Waarom niet“?

“Verdomme, die ketting komt vaker terug in het boek zie je dat!? Dat icoontje van de vos ook! zie je hier, en hier! Hij kijkt af en toe heel agressief! De vos is heel groot getekend en de ketting klein“.

“Maar wacht eens dat is geen ketting! Dat is de Armband! Dat moet Jacqueline verbeelden“!!!

“Shit! Je hebt gelijk! Dat moet Jacqueline zijn. Hij schrijft nergens haar volle naam alleen J. of de armband“!

“Hij durft de naam van de vos dus ook niet op te schrijven. Die andere persoon zal daarom wel niet vos heten, dat zou te veel voor de hand liggen“!

“Dus hij is met de vos en Jacqueline naar de boomhut geweest, maar de laatste keer alleen met Jacqueline“!

“Hij probeerde haar met geweld te kussen! Daarna schreef hij niet meer in het dagboek. De volgende dag gingen ze weer samen. Theo verkrachtte en wurgde haar om geen getuige achter te laten. En toen hij besefte wat hij gedaan had heeft hij zichzelf verdronken! Die theorie staat nog steeds als een huis“!

“Ok meneer de advocaat leg mij dan eens uit waar die vos gebleven is in het hele proces? Ik heb geen enkele rechercheur over een derde persoon horen praten! Die zouden ze dan toch als getuige aan de tand hebben moeten voelen? Hebben ze ook naar sporen van hem gezocht in de boomhut“?

“Die vos zou zijn dealer kunnen zijn of in elk geval iemand die anoniem wil blijven of die Theo anoniem wil houden. Vandaar een icoontje in plaats van een naam. Maar ik geef toe, hij is nooit ergens in de verhalen opgedoken. Dat betekent dat hij geen verdachte is! Of“?

“Of wat“?

“Of niemand kent hem“!!

‘’Ík heb Jacqueline er nooit over horen praten en Theo ook niet. Waarom!? Ik wíst dat ze blowden. Ik rookte zelfs mee“!!

“Dus niemand kent hem! Hoe komen we dan achter zijn identiteit”?

We zwegen een tijdje en staarden in het vuur.

“Ik heb een idee”, zei Henk.

”Gelukkig”!

”Theo had een kutleven, zeg nou zelf. Zijn moeder was al lang dood. Hij had geen vriendin. Van Jan mocht hij nooit ergens naar toe. Die ouwe godsdienstwaanzinnige als huisgenoot! Het was nog erger dan de Avonden!! De enige afwisseling was dat hij blowde en dat jij er wel eens kwam, maar ook steeds minder toen je verkering kreeg met Jacqueline. Als hij een uitvlucht zocht in het schrijven, waarom zou hij dat al niet langer hebben gedaan? Ik denk dat er meer dagboeken zijn”.

”Verdomme! Zo heb ik het niet eens bekeken! Natuurlijk, de kans is groot dat er andere boeken zijn”!

”Stel er zijn meer dagboeken, waar moeten we die in godsnaam gaan zoeken”?

“Ik heb wel een idee hoe Jan ineens aan dit boek kwam! Theo moest altijd de zolder op om de hooibalen naar beneden te gooien. Hij zat daar ook vaak in zijn eentje om zijn vader niet onder ogen te hoeven komen. Na zijn dood moest Jan zelf de zolder op! ”

”Ja, maar waarom hebben die politiemensen ze dan niet gevonden”?

”Denk even na Eric. De voorraden slinken naarmate de winter verstrijkt. De zolders raken leeg. De dagboeken liggen misschien op een plek waar ze nu gemakkelijker te vinden zijn”!

”Ja!, dat zou heel goed kunnen! We moeten gaan kijken! Het staat daar nu leeg. Als er meer boeken zijn, liggen ze inderdaad misschien ergens op die zolder”!

Ik stond op.

”Wat? Wilde je daar nu naartoe? We hebben ongemerkt de hele fles whisky opgezopen! ”

”Kom Henk, we hebben alleen maar zitten speculeren op basis van dit kutboekje! Ik moet nu kijken of er ook iets van klopt! En ik wil ook nú weten wie die vos is“!

“Bovendien ging het niet ongemerkt. De whisky was verdomde lekker! Heb je nog meer voor als we terug komen?! ”

Ik moest lachen, dat was zonder whisky onder deze omstandigheden nooit gebeurd.

”Ok, maar laten we dan gaan lopen! Als we daar aankomen zijn we weer nuchter genoeg om niet van de hooizolder te vallen”!

 

Het was bijna twee uur en de thermometer aan de buitenmuur gaf -12 aan. Henk liep de afstand vaak naast de melkwagen en schatte dat ze 25 minuten nodig hadden.

Het was doodstil toen ze de boerderij aan de weilandkant naderden. Beiden hadden een kleine zaklamp, maar gebruikten die zo min mogelijk. De hele buurt wist dat de boerderij leeg stond en hield een extra oogje in het zeil.

“We moeten naar de hooizolder die boven de stal zit, daar hebben we de meeste kans“”, fluisterde Henk, ondanks dat de dichtstbijzijnde boerderij, die van Wim, op meer dan honderd meter afstand lag. Henk had Wim er eigenlijk bij willen betrekken maar had er van afgezien omdat hij dan ook de dagboeken zou willen lezen.

Gelukkig waren er geen honden in de buurt. En die van Wim lag altijd aan de ketting.

In de stal was het bijna even koud als buiten nu de koeien weg gehaald waren. De deur naar boven piepte angstaanjagend. De zolder was voor driekwart leeg. Het hooi was het enige wat ze hadden laten liggen.

Systematisch zoekend naar een loszittende plank of een luikje liepen ze naast elkaar over de vloer en beschenen met hun lampen telkens een strook van vijf meter breed van de voorkant van de zolder tot aan het hooi en weer terug. Ze inspecteerden de hele vloer maar vonden niets.

”Shit, wat nu”?, zei ik.

“De muren”, riep Henk. Hij rende tegen de hooibalen op die voor het gemak altijd in trapvorm liggen, zodat je gemakkelijk bij de bovenste kunt. Bovenaan scheen hij met zijn zaklamp op de stoffige bovenkant van de muur.

Na een paar minuten schreeuwde hij uitgelaten: “Ja hier, hier heeft een boek gelegen! In het stof zit een rechthoekige uitsparing. Hier heeft het dagboek gelegen”!

Toen begon hij zich als een mol tussen de stapel hooibalen en de muur naar achteren te worstelen om verder te zoeken naar andere boeken. Ik scheen naar boven en zag nog net het profiel van zijn schoenen.

Plotseling drong er een geluid tot me door dat ik niet meteen kon thuisbrengen. De boerderij was verlaten. Al het vee was opgehaald. Er waren geen levende wezens in een straal van honderd meter! En toch hoorde ik een heel zachte langgerekte pieptoon! Ik kon niet bepalen of het nu van ver weg kwam of van dichtbij.

Ineens begreep ik het! Shit! Ik sprong op! Iemand opende heel voorzichtig de deur naar de trap! Er kwam iemand naar boven!

Mijn hoofd schampte ergens tegenaan en ik voelde houtsplinters diep in mijn wang dringen terwijl ik me tussen het hooi en het dak in vocht naar de plek waar Henk ergens was. Plotseling voelde ik zijn laarzen en met gedempte stem riep ik: “Hou je kop we hebben bezoek”!

Hijgend luisterde ik naar wat zich daar beneden afspeelde. Henk was doodstil. Hij dacht eraan wat er zou gebeuren met zijn baan als advocaat als ze hen ontdekten. Plotseling viel er iets op hem toen hij zich aan de muur verder naar achteren trok.

Een lichtflits schoot over ons heen. Konden ze mijn schoenen zien? Doodstil wachtten we af. Het leek een eeuwigheid te duren. Toen klonk er ineens een bekende stem. “Je hebt je vergist. Er is hier niemand”.

“Wim”, fluisterde Henk.

“Tering man, ik heb duidelijk schimmen gezien. En ook een licht. En ik hoorde ook stemmen, verdomme! Mij houwen ze niet voor de gek!” antwoordde een onbekende stem.

“Maar wat valt er hier nou te halen? Het hele huis is leeggehaald!?!

”Misschien zwervers, weet jij veel? Ik vertrouw het niet”.

”Denk je nou echt dat zwervers in zo’n kouwe boerderij gaan liggen? Kom laten we maar teruggaan”.

”Wacht, ik ruik drank jij niet”?

”Ja, dat zijn we zelf. Wat dacht je? We hebben jenever en bier op”!!

”Ik ga verdomme de klote hond halen. Jij blijft hier”!?

”Ja, maar luister nou”.

Maar blijkbaar was de onbekende al weg.

Ik hoorde voetstappen op de trap.

”Ok dan, maar schiet je wel op? Ik wil naar bed en ik wil hier niet langer blijven. Er is hier net iemand gestorven”!

”Verdomme ouwe, ik ben zo terug!”

”Ouwe”?!, fluisterden we allebei tegelijk? Had Wim een zoon?

Ik hoorde hem de trap af klossen.

Wim stond daar in het donker te wachten.

“Fuckfuckfuck”, fluisterde Henk bij mijn oor. “Bedenk snel iets voor hij terug is met die hond! Weet je wat er met mijn carrière gebeurt als ze me hier vinden!?”

”We hebben ongeveer vijf minuten om hier weg te komen”!

”Jij bent veel sterker dan Wim, kun je hem uitschakelen zonder dat hij ons ziet”?

”Idioot! Als er iets misgaat heb ik een strafblad en dan kan ik het helemaal schudden”!

”Ik kan hier wel een dakpan uittrekken, maar ik weet niet hoeveel lawaai dat maakt”.

”Hij is doodstil. Misschien gaat hij uit verveling zo wel naar beneden”.

Ineens flitste de lichtbundel weer over ons heen. Ik duwde mijn gezicht dieper in het hooi, het prikte hard in de schaafplekken.

“Is daar iemand”? brulde hij.

Het licht scheen door de enorme ruimte.

Dat was duidelijk. Hij had ons gefluister gehoord, maar hij wist niet waar het vandaan kwam.

Ineens hoorde ik in de verte een hond blaffen.

“Kut”

Het geblaf klonk ineens veel luider toen de staldeur hard tegen de buitenmuur sloeg. De zoon van Wim kwam eraan met Rover de Rottweiler die altijd aan de ketting lag. Ik had een keer zijn metalen voerbak gezien, de gaten zaten erin.

De deur naar het trapgat ging open en meteen klonk het woeste geblaf en de nagels van de hond op  de trap.

“Ik voel iets”, fluisterde Henk opgewonden. Zijn lichaam begon onder mij te bewegen. “Kom, het wordt tijd om te gaan”. Ik hoorde een licht gekraak. Henk kroop verder. Zijn laars schampte mijn oor. Ik zag ineens de sterrenhemel. Een hand trok me bij mijn jas verder naar achteren.

De hond was nu op de zolder. Het geluid bezorgde me  rillingen. Vlak onder me bestormde hij de hooibalen. Henk fluisterde: “Springen”. Ik sprong zonder na te denken.

Een berg los hooi remde mijn val. Henk plofte naast me neer. “Rennen”, zei hij. Ineens hoorde ik keihard geblaf boven ons. Als een stel ontsnapte gevangenen uit een kamp renden we weg van de lichtflitsen. Het geblaf van de Rottweiler schalde door de nacht over de landerijen.

 

Voor mijn gevoel was ik al minstens tien minuten aan het rennen en ik zag Henk nergens meer toen ik struikelde en viel. Mijn hoofd klapte hard op de stijf bevroren grond. Ik kon me nog net op mijn rug draaien. Maar opstaan ging niet meer. Laat maar komen, dacht ik. Ik heb het allemaal al gehad. Plotseling werd ik overweldigd door de prachtige sterrenhemel die zich boven me uitstrekte. Mijn gedachten vlogen terug in het verleden. Toen verloor ik het bewustzijn.

 

Er scheen een lamp in mijn gezicht. Een hoofd kwam vlak voor het mijne en keek me onderzoekend aan. Daarna werd ik opgetild.

 

Ik werd wakker van het geblaf. Ik kon mijn handen en voeten niet bewegen. Ik zat vastgebonden op een stoel. Er stond een man voor me in een pak en een witte bloes. Hij was ruim twee meter. “Ben je daar weer”?, zei hij spottend “ik wilde je wat vragen. Wat deden jullie daar in die boerderij van Brouwers“? Hij droeg grote ringen aan zijn vingers. Ik trilde over mijn hele lichaam. “Hebben jullie daar iets gevonden op die hooizolder“?

“Nee”, zei ik met een bibberend stemmetje. Hij haalde uit en sloeg me hard in mijn gezicht, ik viel bijna met stoel en al om. Mijn hoofd bonkte en ik denk dat ik weer even buiten bewustzijn raakte, want ik ving maar een halve zin op. “……een boek gevonden“?

”We hebben een dagboek van Theo gevonden”, zei ik haastig in de hoop dat hij me niet meer zou slaan. Ik proefde bloed.

”Ahaa, nu gaan we praten. “Er waren nog meer dagboeken, want ik heb in het stof verschillende afdrukken gezien. Waar zijn die dagboeken gebleven? Jij bent toch dat vriendje van dat lekkere ding, die Jacqueline? En van Theo”?

“Ja”, zei ik.

”Jammer hè dat ze het allebei niet overleefd hebben!? Zij was echt lekker!”.

Mijn hoofd tolde. Die hond. Ik herken deze kamer! Dit is het huis van Wim. Dan moet dat die zoon zijn? Dus híj heeft…!

”Zeg Eric, want zo heet jij hè? Wat stond er in die boekjes en waar zijn ze? En als ik denk dat je liegt sla ik je hele kop aan gort. Dus probeer me maar te overtuigen”.

”Ik heb maar één boek gezien. Er stonden tekeningen van een vos in die samen met Theo en Jacqueline naar de boomhut ging”.

De bruut lachte hard. ”Een vos, hahahaha dat heeft Theo leuk bedacht. Ik had hem gezegd dat ik hem dood zou maken als hij mijn naam ooit zou noemen. Maar desondanks heeft jouw vriend daarmee jouw doodvonnis getekend jongen”!

Ineens begreep ik waarom Theo zo’n grote vos had getekend.

”Heb, heb jij Jacqueline…”? vroeg ik.

”Ze was lekker Eric. Maar ik wilde haar niet doden. Dat moet je van me aannemen. Ze stribbelde teveel tegen. Ondankbare meid! Ze mochten altijd gratis meedoen, van mijn stuff! Het enige wat ik geëist heb is dat ze hun kop dicht moesten houden! Dan mag je toch wel een keer iets terug verwachten of niet!? Ze kon toch ook wel één keer die geile benen voor me wijd doen!? Ze schopte me in mijn kruis en beet in mijn klauwen. Toen heb ik haar een dreun verkocht. Maar ik kan je verzekeren het was evengoed lekker! Ik hoefde alleen maar haar rokje omhoog te doen en haar broekje kapot te scheuren. Ineens kwam die idioot de ladder opzetten om te kijken hoe ik haar lag te pompen! Hij begon te janken die klojo!”

”Toen heb ik iets bedacht waar iedereen tevreden mee was. Ik moest van die vreselijke eikel af, die me al maanden in de weg liep én ik wilde niet weer de bak in! Ik hoefde hem alleen maar uit dat bootje te flikkeren. Hahaha, hij had een keer verteld dat hij niet kon zwemmen. Het mooie was dat de politie en iedereen alles pikte! Maar nu weet je genoeg Eric”.

”Het wordt tijd dat we voor jou ook een mooie oplossing gaan zoeken. Jij zat daar op die hooizolder eigenlijk goed! De hens erin en er kraait geen haan meer naar! Super hè!? Je bent dan ook in één keer van al je nachtmerries verlost! Winwin situatie noem ik dat”!

Ik spuugde hem recht in het gezicht. Het interesseerde me allemaal niets meer. Hij haalde weer uit toen er ineens op de deur geklopt werd. Even leek het alsof ik paniek in zijn ogen zag. Maar toen lachte hij en hield zijn vinger voor zijn mond. Ik begon te schreeuwen totdat ik weer een knal in mijn gezicht kreeg. De stoel viel om en ik kwam met mijn hoofd hard op de stenen vloer terecht, maar ik bleef bij bewustzijn.

 

Henk had de zaklamp uitgedaan en was zigzaggend terug gelopen richting boerderij. Hij had Eric niet meer achter zich gehoord. Bij een temperatuur van 12 graden onder nul zou hij het niet lang uithouden als hij gevallen was. Ik moet hem vinden, dacht hij. Toen zag hij plotseling twee mannen gebogen over iemand die daar op de harde grond lag. In het licht van hun zaklampen zag hij dat het Eric was. In één silhouet herkende hij Wim. Die brengt hem wel naar de warme kachel al zal Eric heel wat uit te leggen hebben, dacht Henk. Die andere gestalte, waarschijnlijk de zoon van Wim had enorme afmetingen, die kon hem gemakkelijk dragen, dacht Henk. Hij kon zichzelf niet laten zien en hij wist dat Eric zijn mond zou houden. Zo snel als hij kon liep hij terug naar huis.

 

Het hout in de open haard smeulde nog na en Henk gooide er wat kranten en hout op. Even later begon het weer behaaglijk warm te worden in de kamer. Hij voelde onder zijn jas en vond de boeken die naar beneden waren gevallen op het moment dat hij zich aan de muur naar voren had getrokken. Gelukkig had hij nog een fles oude whisky bewaard, die kon zijn ijskoude spieren verwarmen en hem gezelschap houden tijdens het lezen.

Even later las hij: “We troffen elkaar alle drie na school in de oude papierfabriek. J, R en ik! Hij had een koffertje met lekkers bij zich! R. liet J. in zijn nieuwe auto rijden! Hij zei dat hij altíjd Porsche reed, de patser“!

“Ik betrap hem er wel steeds meer op hoe hij naar J. kijkt en haar steeds probeert te pakken. Ze laat het niet toe, maar soms ook wel. Vandaag was ze heel stoned en toen hebben ze staan tongen! Niet doen J.! Hij stond echt helemaal tegen haar aan te rijen. Ze wil mij er daarom altijd bij hebben, maar niet alleen daarom. Ze heeft toch niet voor niets haar armband bij me laten liggen? Is dat geen signaal?”

“Shit”, Eric had toch gelijk. Theo heeft het niet gedaan”!!

Hij baalt daarvan.” Rot jij alsjeblieft op hier stomme boer!” zei hij tegen mij. Ik probeer steeds met haar alleen te zijn. We gingen toen naar de boomhut“.

“Vandaag was ik even met hem alleen toen zij naar de wc was. “Heb je ook zo’n zin om haar eens een lekkere beurt te geven Theo? ”, zei die klootzak. “Je hebt die heerlijke kont toch wel eens goed bekeken? Mijn beurt komt binnenkort!” Hij lachte smerig. “Die vriend van jou mag zeker ook niet weten dat jij achter d’r aanzit hè, slapjanus!?”

”Welke vriend”?, zei ik. ”Die vriend van haar”. ”Hoe ken jij die dan”?

”Ik heb jullie drieën wel eens bij Jan gezien! Haha ik zag wel hoe jij naar haar zat te loeren”.

“Bij Jan?, zei ik verbaasd, “Waar was jij dan dat je dat zag, R.?” vroeg ik.

Plotseling viel het Henk op dat er op de bladzijde na de R geknoeid was. Theo had per ongeluk de naam van de vos helemaal uitgeschreven. Toen hij zijn fout had ontdekt had hij met veel moeite de letters achter de R weggegumd, met een inktgum.

Henk hield de pagina tegen het licht en zag wel dat het een naam was die vermoedelijk uit 4 letters bestond en de laatste leek een n.

“Toen zei hij ineens niks meer. Hij lachte opgewonden, hij kon ons ergens vandaan zien en had er lol in om mij daar naar te laten raden”.

“Ik heb jullie wel eens met z’n drieën op dat bed zien zitten. Met haar tussen jullie in. Toen dacht ik gaan ze nou een triootje maken!?”

Henk voelde zich duf na alle drank en weinig slaap maar toch had hij plotseling het gevoel dat er iets belangrijks was gezegd. Hij las de laatste bladzijde nog eens terug.

Die vriend die met hen samen was kon ze op de slaapkamer van Theo zien zitten. Dat betekende dat hij ergens in de richting van de boerderij van Wim zat. Of ín de boerderij van Wim!

DE ZOON VAN WIM! Als een veer vloog Henk omhoog. Hij schoot zijn jas aan en rende naar zijn Jeep.

 

Zo goed en zo kwaad als het ging scheurde hij over de gladde dorpsweggetjes. Toch was hij nog in staat om met één hand 112 te bellen. In de verte was de boerderij.

Vanaf de straat zag hij een witte Porsche in de sneeuw voor de deur van de boerderij staan.

Henk ramde de Jeep in de berm en rende naar de boerderij. De vensters waren dicht dus kon hij zo naar de Porsche lopen. De deur was open. Hij trok aan de hendel van de motorkap, liep om de deur heen en trok de motorkap omhoog. Daarna rukte hij alle bedrading en slangen los die hij voelde toen sloop hij om het huis heen. Binnen hoorde hij stemmen. Ook hoorde hij de Rottweiler blaffen.

Achter het huis lag een voorraad hout, hij zocht er een eikenhouten stam van anderhalve meter uit en rende toen terug naar de voorkant. Met de stam bonkte hij op de deur en zette zich schrap. Enkele tellen later ging de deur op een kier open. Daar had hij op gewacht. Hij trapte de deur open, haalde ver uit met de zware paal en stiet hem als een stormram naar voren. Hij trof de reus die inmiddels in de opening verschenen was vol op het borstbeen. De man hapte naar adem en viel achterover bewusteloos tegen de grond.

 

Ik zag hoe de enorme gestalte achterover tegen de stenen vloer sloeg en een andere forse man in een dikke winterjas de kamer binnen stormde. Mijn mond ging open van verbazing! Henk! Het was Henk! Ik kreeg een brok in mijn keel en mijn hele lijf begon te schokken. “Fuck!”, was het enige wat ik kon uitbrengen.

In een ogenblik had hij de ruimte in zich opgenomen. Hij knikte kort naar me en snel liep hij naar de man die daar op de grond lag. Toen die rochelend bij zijn positieven kwam keek Henk hem in het gezicht en zei: Eric ik zie dat je kennis gemaakt hebt met Rein de vos!

Plotseling werd mijn blik naar de andere kant van de ruimte getrokken. In de opening van de keukendeur verscheen een gestalte. Hij hield zich vast aan de stijl van de keukendeur. Ik zag Henk snel naar hem toelopen en hem net op tijd opvangen. Wim zat helemaal onder het bloed. Henk vleide hem neer op de bank en liep meteen weer terug naar het beest dat daar kermend op de grond lag. Toen hoorde ik in de verte een sirene.