ARMBAND DEEL 3

“J. ging voor mij omhoog. Kreun! Good stuff zei ze werd ze opgewonden van! woow”.

Eric zou hem vermoord hebben als hij dit geweten had!! Jan ook.

“Ruzie gehad. Wou haar een kusje geven, maar ze wou niet. Ik deed het toch. Ik ben crazy op haar. I love her. Je taime! Ze is zo mooi! Probeer morgen weer alleen. Als E. dit ooit hoort! Maar ik kan niet anders! Zij is drugs voor mij!”

Daarna was er niet meer in geschreven.
Deze woorden, direct uit het hart van zijn zoon, waren Jan’s laatste indrukken en waarschijnlijk de aanleiding tot zijn trieste beslissing.

De rest van de dag kon Henk het niet uit zijn gedachten krijgen. De politie had de kamer van Theo, maar ook het hele huis en zelfs alle schuren doorzocht naar aanwijzingen. Hoe is het mogelijk dat ze het dagboek niet gevonden hebben.
En waarom heeft Ján het niet eerder gevonden? Ik moet Eric bellen en met hem overleggen. Die smachtte ernaar om de waarheid te horen. “Dat is me meer waard dan mijn eigen leven”, had hij een keer gezegd!

Op een koude winteravond belde Henk mij op. Henk was een oude klasgenoot van de middelbare school. Hij had na zijn rechtenstudie een boerderijtje gekocht, net buiten het dorp.
Henk was lid van allerlei verenigingen en organiseerde soms feesten binnen de dorpsgemeenschap.  Verder haalde hij bij een aantal kleine boerderijen nog steeds de melkbussen op. Dat hield hem in conditie, zei hij.

We waren goede vrienden geworden sinds hij zijn vriendin kwijt raakte aan een welgestelde advocaat uit Nijmegen. Ik verheugde me altijd op een avondje met Henk.

Maar hij wilde me dit keer spreken over Jan Bloemen.
Shit! De politie had het onderzoek afgerond en daarmee was de kous wat mij betreft eindelijk af.

Toen ik haar lichaam had gevonden en ik wist wie er verantwoordelijk was voor haar dood had ik Theo vervloekt tot in de hel en ik droomde ’s nachts van Jacqueline die schreeuwend en bloedend naast me wakker werd.
Wat er precies was gebeurd zou ik nooit te weten komen, dat was heel erg, maar die informatie was samen met hun lichamen het graf in gegaan. Ik zou daarmee moeten leven.
Opnieuw een begrafenis. Emoties. Ik schrok van haar ouders. Haar vader liep gebogen als een oude man. Haar moeders gezicht was uitgemergeld.
Bloemen en steunbetuigingen uit het hele land. Condoleances zelfs uit het buitenland van totaal onbekenden. Haar graf en de hele toegangsweg waren bedolven onder de bloemen. Theo’s graf was bespuugd en beklad.

Ik wist al dat Henk en Wim het lichaam van Jan hadden gevonden, maar wat viel daar nog over te zeggen!? Het kon mij niet zo veel schelen dat die man zich opgehangen had! Hoe minder iconen uit het verleden zich aan mij manifesteerden hoe draaglijker mijn rouwproces zou zijn.
Het was de ernst in zijn stem die me overtuigde om op zijn verzoek in te gaan.

Henk gooide nog een blok eikenhout in de open haard. De vonken spatten in het rond. Ik zag zware rimpels op zijn voorhoofd. Ik was nerveus ondanks de rustgevende sfeer die hij had gecreëerd.
De fles twaalf jaar oude single malt whisky was voor de helft leeg en we hadden al een half uur over de kou en over het landelijke leven zitten praten toen Henk ineens opstond en naar de kast liep.
Nu zou het komen. Er was iets aan hem veranderd de laatste vijf minuten. Zijn gespierde lichaam vertoonde een bepaalde onzekerheid, die doorklonk in zijn stem.
“Eric, ik moet je iets vertellen waar je niet blij mee zult zijn en ik weet niet hoe ik het moet zeggen, maar euh……..niemand weet hiervan, alleen Wim en ik en zo meteen ook jij. Jij hebt mij gezegd dat je je leven zou willen geven om de waarheid rond de moord op Jacqueline boven te krijgen.
Ik kreeg het ineens koud ondanks het oplaaiende haardvuur en de whisky. Wat ging hij in godsnaam vertellen!?
Ik probeerde me te ontspannen en keek weg van Henk. De blokken in de open haard gloeiden en begonnen net wit te worden. Dit was het punt waarop ze het meeste warmte gaven.
Ik stond op en liep tot vlak voor het vuur. De fles was warm en ik schonk mijn glas helemaal vol. De whisky kleurde amber door het haardvuur.
Kon ik nu de tijd maar even stilzetten dacht ik. Ik weet niet hoe je je kunt voorbereiden op nieuws “waar je niet blij mee zult zijn” al is het de waarheid. Mijn verdedigingslinie was ernstig verzwakt door de hevige aanvallen die er de laatste jaren op waren uitgevoerd. Ik was herstellende maar wist niet of ik in staat was om een nieuwe aanval af te slaan. Mijn onderlip begon te trillen en mijn ogen werden vochtig.
Henk voelde mijn angst en mijn weerzin. Hij boog zijn hoofd en nam ook een slok. Ik was weer gaan zitten en wachtte af. Het vuur hield mijn blik gevangen.

Henk schraapte zijn keel en begon. Ineens herkende ik in hem de advocaat die de rechtbank toespreekt.
“ Eric, ik weet wat je meegemaakt hebt en ik zou er veel voor over hebben als ik je hiermee niet hoefde te belasten, maar ik moet het je vertellen.” Het duurde nog  minstens een minuut voordat hij verder ging.
“We hebben iets gevonden bij Jan.”
Iets gevonden? Shit! Wat bedoelt hij nou? Iets gevonden? Wat kunnen ze nou gevonden hebben bij Jan wat zo moeilijk is om te vertellen. Iets van Jacqueline schoot me ineens te binnen! Ik staarde hem aan. “Is het iets van Jacqueline?”, ik hoorde mijn stem nauwelijks.
Minuten gingen voorbij voordat hij antwoordde. De man die gewend was om een groot publiek toe te spreken over de meest ingewikkelde zaken stond daar voor mij met de mond vol tanden. Ik begon bijna medelijden met hem te krijgen, maar ineens kwam het eruit.
“Eric, we hebben bij Jan een dagboek gevonden. Het is van Theo”.
Pats! Het voelde als een harde klap in mijn gezicht. Ik greep naar mijn hoofd. “Wat!? Nee! Een dagboek? Een dagboek van Theo!? Weet je dat zeker!? Ik begon als een bezeten te huilen. Ik heb die klootzak nog nooit een woord zien schrijven! De godvergeten smeerlap! Ik zou die rotzak op willen graven en hem in stukken willen snijden! Weet je dat!? De varkens zouden hem uitspugen de vuile rat!. Moet hij mij na zijn dood nog steeds blijven achtervolgen!?”
Ik hoorde mezelf schreeuwen en realiseerde me dat dit de eerste keer was dat ik mijn gevoelens over Theo de vrije loop liet. Alle opgekropte frustratie kwam eruit. Mijn glas vloog in de open haard. Vlammen schoten alle kanten op. Ik rende naar de keuken en gaf over in de wasbak.
Een hele tijd bleef ik daar zo voorover gebogen staan. Het water uit de kraan voelde ijskoud. Ik stak mijn hoofd eronder. Theo had een dagboek bijgehouden? Nee dat kan niet! Hoe kan dat nou? Godverdomme! Hoe kan het nou dat ik daar niets van wist? Zou hij nog meer geheimen voor me gehad hebben? Zouden hij en Jacqueline iets met elkaar gehad hebben? Nee! God Asjeblieft! Zou er instaan wat hij allemaal met Jacqueline heeft uitgespookt? Zou hij dat op hebben geschreven? Hoe hij haar verkracht heeft? Met details? En dat hij haar ging wurgen?
Ik weet niet hoelang ik daar gestaan heb. Toen ik terug in de kamer kwam keek Henk ongerust naar me vanuit zijn stoel bij het vuur. Hij zag lijkbleek. Net als ik waarschijnlijk.
“Sorry”, zei ik en stak mijn hand naar hem uit. Henk schudde zijn hoofd. Hij hield het boek vast en keek me vragend aan. Het vuur zou wel raad weten met die smerige gedachten. Die zouden smelten en verpulveren en voor eeuwig branden in  de hel. En wij zouden het bestaan van dat boek uit ons geheugen wissen.
Maar dan zou de waarheid nooit boven tafel komen.
“Nee, ik wil het zien”.
Ik ging naast hem zitten en nam het boekje aan. Het was het smerigste boekje dat ik ooit aangeraakt had. Degene die dit boekje beduimeld heeft, heeft mijn mooie vriendin verkracht en gewurgd. Zijn DNA zit in dit smerige vod en zat ook in mijn vriendin! Misschien heeft hij zich wel bij zijn eigen teksten zitten aftrekken. Ik walgde van hetgeen ik daar in mijn hand hield en durfde het niet te openen. Ik slaakte een hele diepe zucht. Ik keek een tijdje voor me uit.
Maar het besef dat ik mogelijk dingen van Jacqueline te weten zou komen die ik nog niet wist won het uiteindelijk van mijn walging. Ik slaagde er in om mijn weerzin te overwinnen en sloeg het boek open. Met bonkend hart begon ik te lezen. Tussen de regels en in de kantlijn stonden tekeningen van vrouwen en hoe verder ik in het boek kwam hoe meer ze op Jacqueline begonnen te lijken. Ik kon niet alles lezen ondanks dat ik zijn klungelige handschrift herkende. Zijn tekeningen waren verbluffend. Ik herkende zelfs andere meisjes uit het dorp. Soms had hij een studie gemaakt en een serie waarin de lichamen steeds rondere vormen kregen. Soms waren ze zo vaak aangepast dat de rondingen uit dikke inktlijnen bestonden.
Naast de verhalen over de vrouwen waar hij stiekem naar keek en waarover hij dan fantaseerde, vertelde hij ook hoe streng zijn vader was geweest. Hoe vaak hij hem in elkaar geslagen had en dat Theo hem had willen vermoorden. Hij had er zelfs een tekening instaan van hoe hij zijn vader een mes in het hart stak! Om zijn blauwe plekken te verantwoorden moest hij op school vertellen dat hij van de hooizolder gevallen was.
Ik las opnieuw en opnieuw. Herinneringen, zoveel herinneringen.
Toen ineens wilde ik het boek in het vuur gooien, ik was moe,  ik wilde niet meer denken, ik wilde helemaal nergens meer aan denken. Ik wilde de beelden die de woorden opriepen niet meer zien. Het vuur erin.
Maar iets hield me tegen.
Er klopte iets niet.
Henk keek me aan.
Een hele tijd was het stil. Er kwam een gedachte bij me op die me zowel opluchtte als bang maakte.
Ik dronk langzaam van het nieuwe glas dat Henk me zwijgend had toegestoken. De drank verdoofde de pijn in mijn hart als vloeibaar medicijn. Ik had al zo vaak mijn leven opnieuw bedacht. Jacqueline en ik zouden samen voor onze open haard hebben gezeten met een glas rode wijn in de hand. We zouden elkaar hebben geliefkoosd en onze dromen aan elkaar hebben verteld. Ze zou in mijn ogen het verlangen naar haar hebben gezien. Maar.
Mijn ogen schoten vol.
Ik heb haar nooit laten blijken hoeveel ik om haar gaf.

Mijn gedachten gingen terug naar wat ik gelezen had. De woorden maalden door mijn hoofd, maar na een lange tijd kwam ik enigszins tot rust.
Ik las weer stukken opnieuw en opnieuw. Ik probeerde me weer voor de geest te halen wie Theo eigenlijk was geweest.
Henk zat in het vuur te kijken. Af en toe had hij onze glazen bijgevuld of een blok hout in de open haard gegooid.
De alcohol en het vuur hadden me helemaal verhit. Tegelijkertijd voelde ik me ook rustiger worden. Misschien omdat ik mijn gal gespuwd had over de verrader en moordenaar maar ook omdat zich in mijn hoofd een heel ander beeld begon af te tekenen van de situatie dan ik voorheen had gehad.
Ik stond op en ijsbeerde een tijdje door de kamer. Ineens twijfelde ik niet mee. Ik stond stil en ging naast Henk zitten.
Ik staarde een tijdje recht voor me uit in het vuur. Toen draaide ik me naar mijn vriend en keek hem recht in de ogen.
“We hebben ons vergist”
Henk’s gezicht was één groot vraagteken.
“Ik denk dat Theo het niet gedaan heeft!”