DRUGSGELD DEEL 5

Ik moet haar proberen te bereiken! Zou hij haar echt gevangen houden of is dit weer bluf? Dat ik dat nog durf te denken!

Ik draai haar nummer, maar het toestel is niet in gebruik.

Godverdomme. Als ik hem vanavond het geld overhandig schiet hij me dood!

En Jeannette? Jeannette zal een getuige zijn die hij niet kan achterlaten!

Wat is de rol van Jeannette, hoe kan ze met zo’n crimineel omgaan? Heeft ze echt nooit iets vermoed? Of nog erger.

Werkt ze met hem samen?

Ik weet dat ze van geld houdt en dat wij dat niet hadden. Maar zou ze voor zijn geld gevallen zijn!? Crimineel geld?

Ik moet een conclusie trekken.

Hij zal mij hoe dan ook uit de weg willen ruimen. Het geld zal niet uitmaken. Ik ben een getuige. En Jeannette ook.

Er blijft zich telkens uit mijn onderbewuste één oplossing aan me opdringen. Tot nog toe heb ik deze steeds weer weggedrukt vanwege de gruwelijkheid ervan. Nu ontkom ik er echter niet meer aan. Ik moet weer een grens over.

Ineens schieten me de papieren te binnen die ik in de kelder van het huurhuis in mijn zak gestoken heb. Ik ren naar de kast en ruk er mijn andere broek uit! Wilfried van Dongen! Zo heet hij, althans zo noemt hij zich en op deze naam kreeg hij post. Én de drugsbende kent hem onder die naam.

Ik drink nog een dubbele whiskey en pieker over hoe ik dat aan kan pakken. Ik heb nog 24 uur de tijd. Daarna houdt het helemaal op.

Ik krijg ineens om de één of andere voor mij nog onduidelijke reden het gevoel dat geld in deze zaak niet écht de hoofdrol speelt.

Iemand dringt zich met geweld binnen in mijn relatie, waar het, niet zo goed mee ging, maar toch. Daarna probeert hij mij als boksbal te gebruiken voor een stel zware criminelen. Is dat toeval?

Ik heb al piekerend een plan uitgewerkt. Het is een plan uit wanhoop geboren en er zitten allerlei haken en ogen aan maar de luxe van veel tijd heb ik niet meer.

Ik moet vannacht terug naar het huis aan de Hengstdalseweg. Het is 20:15u. De winkels zijn nog open tot 21:00u Ik moet snel zijn! Eerst reserveer ik op internet een Schipholtaxi vanaf de Hengstdalseweg voor morgenavond 20:00u op naam van Wilfried van Dongen. Ik vul ook de vliegtuigmaatschappij in en het tijdstip van de vlucht, die laatste twee dingen heb ik van internet geplukt.

Daarna loop ik snel de stad in, print de reservering uit en koop een paar enveloppes van verschillende grootte. Ik doe de uitdraai van de Schiphol taxi in een van de enveloppen en schrijf erop “Dhr. Wilfried van Dongen”.

Dan koop ik een grote bubbeltjes enveloppe en een groot stuk stevig pakpapier. Verder koop ik een rol ductape.

Nu ik weer bezig ben zakt mijn angst wat weg. Maar voortdurend blijven er vragen door mijn hoofd gaan. Waar is Jeannette? Heeft hij haar vastgebonden op die hotelkamer? Heeft hij haar meteen als gijzelaar gebruikt?

Op mijn hotelkamer tel ik 18 pakjes van 50 €500 biljetten en doe ze in de bubbeltjeszak. Die tape ik dicht. Daarna doe ik het stevige pakpapier erom heen. Deze tape ik ook helemaal af met ductape. Zo trof ik het geld aan in de brievenbus.

In de overgebleven enveloppen doe ik wat krantenknipsels.

Het grootste deel van het geld zit in de kluis. Wat er niet in kan verspreid ik onder de matras. Met het pakket van €450.000 in mijn rugzak trek ik de deur achter mij dicht en hang aan de buitenkant het bordje met Don’t disturb.

Ik neem een taxi naar een plek een paar straten van het huis aan de Hengstdalseweg. Ik vraag de chauffeur om te wachten en betaal hem alvast voorruit. Ik beloof hem een flinke fooi.

Ik sluip door de donkere nacht door “onze” tuin en voel aan de keukendeur. Die staat nog open! Er is immers voor hem hier niets meer van waarde.

Ik open de kelderdeur met de sleutel en ga zachtjes naar beneden. Vlug trek ik het schuifdeurtje naar de kruipruimte open en leg het pakket gewoon op het zand vlak voor het deurtje. Gemakkelijk te vinden voor iemand die het huis doorzoekt!

De rillingen lopen me weer over de rug als ik aan mijn benarde positie denk in die ruimte enkele uren geleden!

Ik draai de peer weer vast en laat de kelderdeur bewust open.

Snel weg van het huis!

Ik stuur de taxi naar de parkeerplaats waar mijn auto staat en loop van daaruit naar het huis waar ik in die andere kelder een paar dagen geleden doodsangsten heb uitgestaan.

Ik zie de zwarte Chevybus op 50 meter afstand staan en iets verderop de rokende hanenkam. Met een stapeltje enveloppen in de hand open ik het hek van het huis waar ik veertien dagen rustig gewoond heb. Ik voel hun nieuwsgierige blikken in mijn rug branden.

Ik kijk even naar boven naar het raam van de slaapkamer. Wat heeft mij toen ’s nachts wakker gemaakt? Wat was er gebeurd als ik toen gewoon doorgeslapen had?

Ik probeer naar binnen te kijken maar de gordijnen zijn dicht. De voordeur is totaal gesloopt. Hij hangt nog in de sponningen maar hij ziet eruit alsof hij bij de kleinste aanraking achterover naar binnen in stukken uit elkaar zal vallen. Ik huiver even, loop dan naar de brievenbus en gooi de enveloppe met de reservering erin. Ik laat de klep extra hard dichtvallen zodat het in de verte nog te horen is.

Dan loop ik verder en gooi nog bij een paar andere huizen een enveloppe met krantenknipsels naar binnen. Wat zullen die mensen raar opkijken als ze hun post ophalen!

Net als ik mijn laatste enveloppe met krantenknipsels kwijt ben zie ik de hanenkam al naar de brievenbus lopen. Ik maak een heel klein vreugde sprongetje! Een onderdeel van mijn plannetje is al gelukt!

Dan loop ik terug naar de parkeerplaats en neem een taxi naar een plek in de buurt van het hotel en kijk goed rond of er geen lange slanke man staat met kort zwart haar, die toevallig het hotel in de gaten houdt.

Als ik op de kamer terug ben, sluit ik de deur zorgvuldig af en zet voor de zekerheid een stoel onder de klink en een glas erop. Dan val ik als een blok op het bed en slaap binnen een minuut.

Ik schrik wakker. Alles komt weer bij me binnen. Ik moet kalm blijven. Ik neem een uitgebreid ontbijt in het hotel. Vroeger zou ik onder zulke omstandigheden geen hap door mijn keel hebben gekregen.

Daarna maak ik een lange wandeling door de stad. Ik moet er rekening mee houden dat Wilfried mij kent via vakantiefoto’s die Jeannette in bezit heeft en dus weet hoe ik er uit ziet.

Ik koop een sweater met capuchon.

Het is 9:00u.

Ik doe de capuchon ver over mijn hoofd. Ik draag ook een das voor mijn mond. Het is koud dus dit valt niet op.

Éen onderdeel van mijn plan moet nog gestalte krijgen. Het belangrijkste onderdeel. Het moeilijkste onderdeel. Ik moet goed nadenken hoe ik dat voor elkaar kan krijgen. Ik moet hem, de profi, op zijn eigen manier benaderen. Ik moet hem ervan kunnen overtuigen dat mijn nieuwe voorstel beter is dan het zijne. Dat de nieuwe plek een veel betere en veiligere is dan die op het station. Ik moet Wilfried zover zien te krijgen dat hij ermee instemt dat we elkaar ontmoeten in het huis aan de Hengstdalseweg en niet op het station.

Maar ik wil het zo doen dat hij er zich niet van bewust is dat zijn kansen dan veel kleiner zullen zijn!

Ik weet dat ik grote risico’s neem en dat ik het leven van Jeannette ermee op het spel zet. Maar op deze manier is er een kans dat we het er beiden levend vanaf brengen en die is er op die andere manier niet!

De hele dag loop ik door de stad. Ik kan nu alleen nog maar afwachten. De dag lijkt een eeuwigheid te duren. Er staat zoveel op het spel En ik zou het het liefst achter de rug hebben.

Eindelijk 19:46u. Ik zweet als een otter. Mijn hart gaat tekeer. Ik heb drie glazen whiskey achter elkaar leeggedronken. Het is nu of nooit!

Ik draai zijn nummer!

“Wat moet je?”, blaft hij in de hoorn. Ik schrik me wezenloos van zijn stem. Hij is echt een zwaar gewond dier dat klaar staat om aan te vallen!

“Luister Wilfried, ik wil je helemaal tegemoet komen. Ik ben heel bang dat er iets met Jeannette kan gebeuren daarom geef ik je al het geld en de revolver terug.”

“Is je geraden ook, klootzak, ik zou maar aanstalten gaan maken, als je te laat bent zie je die ex van jou ook helemaal nooit meer terug, ja misschien in kleine stukjes”

“Wilfried, ik denk eerlijk gezegd dat je mij niet in leven zult laten als ik je het geld overhandig.” Ik slik een paar keer.

“Daarom heb ik alles op een plaats verborgen die jij kent.”

Je kunt het daar gewoon op gaan halen. Ik verdwijn uit je leven. Want als de politie hiervan te horen krijgt ben ik ook de klos. Ik smeek je laat Jeannette gaan. Wat kan zij nou doen? Ze is een hele tijd met je samen geweest. Dat kunnen veel mensen getuigen. Zij zal dus nooit naar de politie gaan. Ga het geld ophalen. Als het er niet ligt kun je nog altijd terug gaan en mij met Jeannette bedreigen, dus waarom zou ik dit risico nemen als ik niet de waarheid zou spreken? Laat haar alsjeblieft gaan Wilfried. Haal je geld op en verdwijn. Je bent een rijk man! Je kunt overal naartoe gaan waar je wilt!”

Tot mijn verbazing hoor ik een tijdlang niets. Hij denkt na!

Ineens zegt hi : ”Ik geef je één kans”.

Ik kan mijn oren niet  geloven maar antwoord :“Het geld ligt in mijn oude huis aan de Hengstdalseweg op dezelfde plek waar jouw koffer stond“.

Ik hoor hem grommen. “Als het geld er niet is zul je haar niet meer herkennen!” Hij beëindigt het gesprek.

Het is 19.55! Ik ren het hotel uit zonder me nog ergens om te bekommeren. Snel neem ik een taxi bij het station en laat me opnieuw naar de plek brengen enkele straten van de Hengstdalseweg.

Ik vermoed dat er ergens in de buurt al geruime tijd een zwarte Chevrolet bus moet staan. Waarschijnlijk zit er een rokende man in met een tatoeage en een rood petje op met gele letters. Dit keer zit hij waarschijnlijk op te letten en staat de motor uit. Misschien zitten er nog wel meer mannen in de Chevy.

Ik vlei me op een helling neer in het gras achter een struik zodat ik zicht heb op de achterkant van het huis.

Ik heb een kijkertje gekocht, maar het is pikdonker. Door de volle maan is toch nog goed te zien hoe een lange man in een winterjas naar het huis loopt. Hij kijkt een paar keer om zich heen. De achterdeur is niet afgesloten zo te zien. Hij gaat naar binnen.

Even later hoor ik stemmen. Ik zie een hele serie lichtflitsen en hoor een soort plofjes. Een half uur later komt een andere man naar buiten. Hij heeft een hanenkam en een bril op. Hij heeft iets in zijn hand. Het is een hele grote dikke zilverkleurige enveloppe. Even later gaan er weer twee andere mannen naar binnen. Een uur later komen ze terug Ze dragen een zware rol tapijt en een paar vuilniszakken.

Snel neem ik een taxi naar het hotel dat in de agenda van Woud Blijenberg staat. Ik vraag bij de receptie naar de kamer van meneer Blijenberg. Ik zeg dat ik arts ben en dat mevrouw Blijenberg gebeld heeft dat ze ziek op bed ligt.

Bij hoge uitzondering mag ik onder begeleiding van hotelpersoneel op de kamer. De slaapkamer is afgesloten, maar de stafmedewerker tovert een loper tevoorschijn en opent binnen een minuut de deur. Ik zie haar onder het dekbed liggen. Ik slaak een zucht van verlichting!

Daarop vraag ik het personeel om wat discretie en zij verlaten de kamer. Jeannette ligt daar helemaal als een pakketje ingetaped in ductape. Voor haar mond zit een prop watten getaped, zodat ze maar moeilijk adem haalt. Ik trek die als eerste weg en ze begint hysterisch te huilen. Dan ontdoe ik haar hele lichaam van de tape. Ze valt me in de armen en kust mijn hele gezicht.

Twee dagen later lees ik in de Gelderlander dat er een lichaam is gevonden van een drugscrimineel genaamd Frans Heiligers. Frans Heiligers was een bekende van de politie. Zijn lichaam was doorzeefd met kogels en werd teruggevonden in de Waal.  Vermoedelijk ging het om een afrekening binnen het drugscircuit.

Ineens schiet me te binnen wie hij was! Frans was een oudcollega in mijn eerste baan bij Philips. Ik heb hem maar kort gekend, maar hij was een hele intelligente man. Hij had de TH in Eindhoven gedaan en wilde snel carriere maken.

Op een dag betrapte ik hem erop dat hij gegevens vervalste en meldde dit aan onze baas. Frans werd op staande voet en oneervol ontslagen. Hij had nooit kunnen verkroppen dat ik zijn leven geruïneerd had. In zijn huis in Amsterdam vond men tussen al zijn bezittingen ook een aantal uitvergrootte foto’s van mij van een personeelsfeestje.

Ik werd enkele dagen verhoord door de recherche van de Nijmeegse politie. Daarna kon ik als vrij man gaan.

Tussen Jeannette en mij is het niet meer goed gekomen.

Terwijl ik alle gebeurtenissen van de laatste paar dagen voor de twintigste keer door mijn hoofd laat gaan bestel ik nog een caipirinha aan de bar in Boemia de Lapa een cafe in de wijk Lapa in Rio de Janeiro waar ik gisteren aangekomen ben. De livemuziek is hier erg goed. Het is 34 graden en de mensen zijn bijzonder aardig! Een rondborstige Braziliaanse dame zit aan de andere kant van de bar en knipoogt naar me.

Wil je mijn spannende verhalen elke week lezen? Volg me dan! Klik links onderaan deze pagina op de knop en vul je emailadres in! I love it! Eric