Vakantie op Kefalonia

Dag 1

Een vriendin, Ella en ik kwamen op het idee om samen een weekje vakantie te gaan vieren op een Grieks eilandje. In Nederland was het weer ongebruikelijk goed, zelfs voor de tijd van het jaar maar “effe helemaal eruit” trok ons toch ook wel erg. Bovendien ben je waar ook in Griekenland altijd verzekerd van een strakblauwe hemel.

In de Telegraaf stond dat het eiland Kefalonia relatief onbekend was en niet overspoeld met toeristen. Dezelfde dag nog boekten we een seaview appartement ergens op het eiland en huurden er alvast een autootje voor 7 dagen bij. Heerlijk een weekje weg!! Lekker wandelen, terrasjes pakken, zonnen, strandwandelen, Griekse mythologie proeven want het ligt vlak naast Ithaki het eiland van Odysseus dat vroeger Ithaka heette en Ouzo drinken. Paar thrillers van Mankell en een David Ballaci mee in de koffer.

Mijn vriendin heeft vliegangst, dat zei ze pas toen we in het Griekse luchtruim zaten op 10.000m hoogte. Vooral tijdens het opstijgen en landen was ze bang dat het vliegtuig neer zou storten. Gelukkig hoeft je maar één keer op te stijgen en één keer te landen, toch?

Toen ik wakker schrok uit een hazenslaapje boorde de Boeing 747 zich net door het donkere wolkendek om zich als een roofvogel op het kleine eilandje te storten. Ineens werd de vleugel en alles daaronder verlicht door een flits. Niet lang erna volgde een harde knal. Door de intercom hoorde ik plotseling “this is your captain speaking” verder kon ik niets meer verstaan. De combinatie “lichtflits, keiharde knal en meteen erachteraan “this is your captain speeking” en “verder kon ik niks meer verstaan” maakte dat ik me een beetje uit mijn comfortzone voelde glijden. Ik schrok van een geluid dat ik niet direct thuis kon brengen. Was het de zee die ik tegen de romp hoorde klotsen of had iemand zijn ipad of -pod of –phone heel hard staan. Nee, het was regen!! Het regende keihard!! Het water kletterde op het dak van het vliegtuig en tegen de raampjes! Het was dus geen terroristische aanslag noch een motor die geëxplodeerd was en nu in stukjes naar beneden stortte. Uit verhalen om me heen die van voorin het vliegtuig van de stewardess tot aan rij 36 doorgepapagaaid waren bleek dat “we” niet konden landen vanwege het weer. Doordat het onweer en de hoosbuien zich midden op de landingsbaan bevonden moesten “we” in de “wachtstand gaan vliegen”. Het vliegtuig maakt dan telkens 8-jes om tijd te rekken. Mijn vriendin die in de rij achter mij zat hing met haar hoofd tegen de stoel voor haar. Ik wilde graag een arm om haar heen leggen, maar ik had het idee dat ik op het moment dat ik mijn gordel af zou doen net als in de film de Titanic door het gangpad naar beneden zou vallen en bij de stewardess op schoot zou landen. En dat leek me een beetje gênant.

Na een minuut of 10 meldde de captain zich weer. Nu begrijp ik dat the crew in de opleiding leert wat te doen in panieksituaties. Één van de belangrijkste lessen is De Stem. Ga NOOIT gillen. Laat NOOIT merken dat je bang bent. Spreek met een lage, kalme stem om de mensen gerust te stellen ook al staat het water tot je onderlip en brandt het vliegtuig om je heen volledig weg. De stem van de captain klonk alsof hij onderuit gezakt, benen over elkaar geslagen in zijn vliegtuigstoel, pantoffels aan, met de rug naar de raampjes, zwaar peinzend, pen in de mond een cryptogram probeerde op te lossen en hij gestoord werd door een lampje dat het teken gaf dat hij wéér iets moest voorlezen. Hij geeuwde nog net niet! Ondertussen was de automatische piloot overuren aan het draaien om het vliegtuig, als een bij, in die 8-vorm te laten vliegen!

“We vliegen gezellig door naar ATHENE!!” klonk de olijke stewardess nu ineens dichtbij. Ze glimlachte en sprak met een lage kalme stem. “De kerosine is namelijk bijna op!” Ik keek haar lachend aan. Les twee uit het hoofdstuk Vertel Grapjes! Toch? De kerosine is bijna op? Gezellig! Of was het uit les 12 breng de passagiers kalm en met een lage stem op de hoogte van de werkelijke situatie!!?? Aan haar ogen zag ik dat het dat laatste was!Fuck!Het werd ineens heel stil in mij maar ook om mij heen.

De stewardess legde vrolijk uit dat geen van de omliggende eilandjes de mogelijkheid had om ons op te vangen (??) en we moesten blij zijn dat we niet met Easy Jet of Ryanair vlogen want die hadden allang drooggestaan (!?). Ze draaide zich om en stevende op haar halfhoge hakken naar de voorkant van het vliegtuig om weer op haar plaats te gaan zitten en haar riem vast te maken. Drooggestaan? Ik slikte. Ik had wel een borrel gelust, maar ik vond dat ik daar onder deze omstandigheden beter niet om kon vragen.

Ik was blij dat we niet met Ryanair of Easyjet vlogen. We gingen naar Athene om bij te tanken en vol weer terug te vliegen. De mannelijke passagiers die tot nu toe weinig gezegd hadden discussieerden nu druk over de grootte van de reservetank van een Boeing 747 en over hoeveel liter hij per kilometer gebruikt in noodweer en onder een strakblauwe hemel. Toen het weer stil werd zei een vrouw uit mijn rij:”hoever is het eigenlijk naar Athene?”

Volgens mij hadden we het nét gehaald want de kerosinetankwagen kwam ons al tegemoet op de verlaten landingsbaan. We tankten bij zonder dat de passagiers, “uit veiligheidsoverwegingen”, uit het vliegtuig hoefden omdat het vliegveld van Kefalonia binnen anderhalf uur dicht zou gaan. Kortom we hadden haast en dan gaan we niet over veiligheid van de passagiers zitten zeuren. Bovendien regende het! The crew bleef uit solidariteit met de passagiers ook aan boord!

Enkele uren later lukte het om op Kefalinia te landen en we werden in een busje met 8 andere toeristen naar de verschillende hotels gebracht. Kefalinia!? Iedereen had het ineens over Kefalinia!! Had de automatische piloot de “kist” misschien heel eigenwijs naar het verkeerde eiland  gestuurd?

Op het busje zat een soort dakgoot die alle regen verzamelde en via de kapotte vouwdeur in de passagiersruimte loosde. Beetje de omgekeerde wereld dus. Onze koffers rolden door het water toen we aankwamen bij het laatste hotel. Ik vroeg me af wat er onderin de mijne zat. Hopelijk niet de Wallanders anders zou straks elk boek nog maar één dikke pagina hebben!

We moesten door een rivier waden om bij het gebouw te komen.

Klein probleempje was dat het oude echtpaar ons niet kon vinden op de zelfgetekende, natgeregende plattegrond van het apartementencomplexje. Voor de derde keer vroeg het vrouwtje:”You mister Holden?”, ondanks dat ik mijn uitdraai van de reservering onder haar neus hield als keihard bewijsstuk dat ik “Mister van Kempen” was en dat ik gereserveerd én betaald had voor een seaview apartement.

Er was geen appartement op mijn naam gereserveerd keiharde bewijsstukken hadden in Griekenland geen waarde. Je begrijpt het pas als je het door hebt (JC)Terwijl we half in de deuropening van een leeg appartement schuilend voor de regen stonden te discussiëren over een slaapplaats schoot er een hondje naar binnen, waarschijnlijk uit angst voor het aanhoudende onweer en het gebulder van de donder. Toen het mannetje er ineens naartoe rende en de hond op zijn voet nam en richting zwembad caramboleerde begreep ik pas dat die het tweepersoons bed helemaal had onder gepist.

“You are Lucky”, zei de kleine Griek. Omdat het september was had hij nóg een appartement over, weliswaar zonder seaview, er was zelfs helemaal geen view maar het was schoon en bij nadere inspectie zonder hondenpislucht.

Het was inmiddels 01:00u. we drukten de kurk in een meegebrachte fles Cabernet Sauvignon, proostten op onze eerste dag op Kefalonia, dronken de fles in 2 minuten leeg en vielen toen als twee blokken in slaap.

http://griekenland.net/griekse-eilanden/kefalonia/

Eric

Wil je elke week een spannende ervaring lezen. Klik dan op VOLGEN helemaal linksonder op de pagina! Je krijgt dan een bericht in je mail!