Overleven op IJsland

(Skippie, een vriend van ons uit Australië, kon geweldig verhalen vertellen. Wat er van waar was konden wij natuurlijk niet controleren. Alleen door hem de verhalen met lange tussenpozen te laten herhalen, waarbij we deden alsof we ze voor het eerst hoorden, konden we ze vergelijken en dan bleek altijd dat de aantallen wat toegenomen waren.)

Zo woonde hij in de 90-er jaren op IJsland. In een dronken bui, ergens in een Engelse kroeg, had hij getekend om twee jaar op IJsland schepen te gaan lossen en na die twee jaar beviel het hem zo goed dat hij nog vier jaar langer bleef. Hij deelde een klein huis met een Engelse collega scheepslosser en scheepskok, Hank. Het leven was zwaar in die tijd en duur. Alle producten moesten van ver komen, behalve die uit de lokale visvangst en de schapenhouderij.

 

Op een dag kwam Hank opgewonden thuis. “Skip, luister ik heb een fantastische deal gesloten in de stad met die gast van het importhuis”. Skippie kende een paar van de fantastische deals van zijn vriend en was dus nogal sceptisch over wat er zou komen. Hij zei:”als je het maar met je poten van de drankpot bent gebleven, want er zat voor een hele maand geld in!”

Hank stotterde “luister man, dit is echt een vette deal!” Skippie schudde met zijn hoofd. “Verdomme Hank, het kan me geen zier schelen wat je doet als je maar van mijn geld afblijft anders lig je er zo uit!!”

“Luister dan eens ooit man voordat je weer begint te schreeuwen!”. Skippie zweeg en voelde dat het nooit iets zou worden met die eikel in huis. Een fles wodka kostte $200 en het eten was onbetaalbaar. Hij vloekte en schopte een stoel omver. “Je hebt dus de drankpot geplunderd. Dat moet dan een verdomd goeie deal zijn man, wil je dit overleven! Nou vertel op dan! Wat voor een vette deal heb jij dan gesloten!”

Het gezicht van Hank klaarde op en hij begon enthousiast te vertellen.:”ik was dus bij Uncle Pete waar ik vlees zou kopen voor vanavond in zijn vriescel toen ik een geel papier zag op een enorme berg diepgevroren vlees. Hij heeft wel eens vaker speciale aanbiedingen, dat weet jij niet want jij komt er nooit, maar aan de gele brieven kun je zien dat het aanbiedingen zijn. Ik vroeg eigenlijk nogal ongeïnteresseerd wat het voor aanbieding was, omdat ik dacht dat dat voor ons toch geen zin had. Jij mekkert al als ik één Kroon ergens aan uitgeef. Maar toen ik hem onverschillig hoorde zeggen dat het een lading karbonades was uit Denemarken die hij snel van de hand wilde doen kreeg ik interesse.”

“Het zijn 5000 karbonades die mag jij voor 400.000 Kronen hebben”, zei Pete. Hank was snel gaan rekenen, dat is ongeveer US $ 0,50 stuk!! “Dus voor $ 50 kan ik er 100 krijgen”? vroeg Hank om te kijken of hij goed geteld had. Uncle Pete was beginnen te lachen, “Stom rund, ik zal het je uitleggen!” Het kwam erop neer dat Hank er minimaal 1000 af moest nemen dan kwam de prijs op $ 750. Hoe meer hij er zou kopen hoe lager natuurlijk de prijs per karbonade.

“Een goede karbonade kost op IJsland in een supermarkt $ 6 dat is 8 keer zoveel!!! Hier móest ik toch iets mee doen man!”zei Hank. Hank en Skippie werkten al zolang als verladers van vissersschepen dat hun ruggen gebroken waren en als er eens een meevaller langskwam moest je erop springen vond Hank. Met dat loon en de prijzen op IJsland kwamen ze nooit verder! Vooral niet omdat ze soms geen werk hadden. Hij had na 4 jaar nog geen Kroon kunnen sparen.

Aan wie zou hij 1000 karbonades kunnen verpatsen in hele korte tijd? “Ik kom terug”, riep hij tegen Pete en in zijn enthousiasme vergat hij het vlees mee te nemen voor het avondeten.

Binnen een uur had hij alle restaurants en eethuisjes in het dorp benaderd, zo vertelde hij tegen Skippie. Ze hadden wel interesse gehad in goedkope karbonades, maar “hoe zit het met de papieren en de keuring?” hadden ze gevraagd. Aan het eind van het liedje had niemand het risico willen nemen. Een beetje pissig had hij over straat geslenterd totdat hij ineens een geweldig idee had gekregen!! Er zat ruim $ 800 in hun drankpot. Dat was voor de hele maand december. Hij zou 1000 karbonades kunnen kopen en die zouden ze dan geleidelijk aan opeten en er minstens 800 verkopen aan vrienden! Hij kon gemakkelijk $ 3 winst maken per karbonade dat is $ 2400 !!!! Hoeveel flessen wodka konden ze daar niet mee kopen?

Hij was zonder verder na te denken naar huis gerend om het geld op te halen. Toen hij Pete de $ 750 betaald had spraken ze af dat hij het vlees de volgende dag met het busje thuis zou brengen.

Skippie had met groeiende verbazing naar het verhaal van Hank zitten luisteren en kon even geen woord meer uitbrengen toen de ander stil was.

“Nou”, wat vind je ervan, Skip geweldige deal toch?”

Skippie twijfelde of hij Hank in elkaar zou schoppen. Hij kon hem ook het pistool tegen zijn kop zetten en hem dwingen de deal te cancelen. Maar dat laatste zou zeker niet werken. Bijna al hun geld voor ruim een maand helemaal besteed aan karbonades!! Waarom vermoord ik hem niet gewoon?!!

Als Hank een deal had gesloten ging die door ook al ging je op zijn kop staan. Hij dacht erover na hoe hij die onmogelijke, hersenloze idioot kon ompraten. Dat lukte toch niet en daarom probeerde hij hem zélf te laten inzien dat hij een randdebiel was.

Met een rustige stem vroeg hij: “En waar wilde je die karbonades dan laten? Heb je daar al over na gedacht? We hebben een koelkast met een vriesvak waar je naar schatting 20 karbonades in kwijt kunt als we tenminste de rest van het ingevroren eten wegdonderden”.

“Laat dat nou maar aan mij over!” zei Hank vastberaden.

De volgende dag werden de karbonades gebracht en voorlopig werden de 40 zakken met 25 karbonades elk in de keuken, in de gang en in de woonkamer gedropt.

“Én wat gaan we nu met die zooi doen?”vroeg Skippie. “Gaan we ze allemaal opvreten of gaan we het hele eiland uitnodigen op een karbonadeparty?” Hij kon wel janken waarom had hij zich ooit met deze idioot ingelaten!?

“Hou nou maar even je bek, Ik heb een idee”, zei Hank voldaan.

“Dat is je geraden ook want deze karbonades gaan zometeen smelten en dan beginnen ze te stinken en dan te rotten.”

“We leggen ze op het dak”

“Wat!!??”wat bedoel je op het dak?”

“Het vriest hier altijd en we hebben een plat dak”

Skippie wilde zijn vriend Hank het liefste wurgen, maar iets in hem maakte hem aan het twijfelen.

Het was eind november, de gemiddelde temperatuur op IJsland was in de 4 jaar dat ze er nu vertoefd hadden ‘s winters nooit boven de min 5 graden geweest. Het zou kunnen! De weersvoorspellingen voor de komende weken waren gunstig voor karbonaden die in de buitenlucht lagen. Het zou minstens min 10 worden. De komende maanden zou het geen probleem zijn, maar daarna? Ze konden wat van het vlees zelf opeten en misschien de rest verkopen?

Veel keus hadden ze niet. Er was gewoon geen andere oplossing te bedenken! Dus droegen ze de 40 plastic zakken met 25 karbonades elk naar boven, trokken de ladder naar beneden, openden het luik waarvan de rubbers van elkaar getrokken moesten worden en ademden de koude avondlucht in. Het platte dak was helemaal besneeuwd en op de thermometer las Hank dat het min 6 graden was.

“Nou wat zeg je ervan? Mooie voorraad toch? Kunnen we een tijdje mee voorruit”, zei Hank toen ze naar het resultaat van hun inspanningen stonden te kijken. Het hele platte dak lag vol met plastic zakken. Skippie bromde wat en ging snel de trap af. De komende dagen zouden ze nog geen gebruik maken van de karbonades want vanavond hadden ze het vlees dat Hank gekocht had en wat Pete meegebracht had en daarna zouden ze een week uitvaren om schepen te lossen in Europa.

Na een week kwamen de mannen uitgeput en verhongerd thuis van de lange en zware werkweek. Ze hadden schepen met bevroren vis moeten lossen. Je werkte totdat het schip gelost was ongeacht hoe lang dat duurde.

Hank had de hele week over zijn karbonades zitten zeiken totdat Skippie er doodziek van was geworden. “Als ik nog één keer dat woord hoor bega ik een moord!”, had hij gebruld. Nu begon het weer, enfin hij had nu ook wel zin in een flinke berg lekker gebraden vlees na al die vis.

Skippie dekte de tafel en maakte de houtkachel aan. Hank kon zich niet meer inhouden en stormde meteen naar de eerste verdieping. Maar hij moest wachten tot Skip er ook was. De ladder kon je alleen met z’n tweeën neerlaten. Toen klommen ze samen naar boven. Skippie was nu toch ook wel erg nieuwsgierig geworden. Zou er dan eindelijk eens een deal van Hank slagen!? Misschien kwam het toch nog allemaal goed en met wat geluk konden ze er ook nog een aardige cent aan verdienen. Hij begon nu een beetje van de opwinding van Hank te voelen. Misschien was het nog helemaal niet zo’n slecht idee geweest van Hank.

Skippie stond iets lager op de ladder dan Hank en dus keek hij omhoog naar Hanks gezicht. Omdat hij niets kon zien moest hij van diens gezicht aflezen wat de situatie was. De ogen van Hank stonden wijd open. Er kwam geen pluim uit zijn mond. Hij ademde niet meer! Wat was er aan de hand!? “Hank wat is er verdomme! Wat zie je! Spreek tegen me! Wat is er gebeurd!? Geef antwoord!” Hij begon hem tegen zijn been te stompen maar omdat Hank niet bewoog en toen hij zelfs tranen in zijn ogen meende te zien riep hij:”laat me er langs, ga weg godverdomme! Aan de kant, eikel! Ik wil er langs!”

Skippie wrong met veel moeite zijn hoofd en schouders langs het lichaam van Hank door het gat van het luik en toen zijn hoofd boven de dakrand uitstak kon hij zijn ogen niet geloven! Zijn blik ging over het dak. Daar stonden allemaal lege plastic zakken te wapperen in de wind, met de bodems vastgevroren aan het dak.

In de verte deed een grote zeemeeuw verwoede pogingen om op te stijgen van het dak. Beide mannen staarden naar de zeemeeuw, geen van beiden voelde de aandrang om er naar toe te rennen. De meeuw spreidde haar vleugels en klapwiekte maar de opwaardse kracht die normaal voldoende was om haar lichaam de lucht in te krijgen was dit keer niet voldoende. Plotseling keek de meeuw naar de twee mannen die daar met hun hoofden uit dat luik staken. Even keken ze elkaar in de ogen. De mannen keken de meeuw aan, de meeuw keek de mannen aan. Toen liet zij haar zware last, die  verhinderd had dat ze weg kon vliegen uit haar bek vallen. Ze keek nog even naar de mannen, sprong toen licht als een veertje op en vloog met grote snelheid de nacht in. Beide mannen staarden de meeuw na, toen gingen hun ogen naar het pakket wat de meeuw had laten vallen. Het was een carbonade, zo groot dat hij wel genoeg was voor twee personen.

 

Eric

Wil je elke week een spannende ervaring lezen. Klik dan op VOLGEN helemaal linksonder op de pagina! Je krijgt dan een bericht in je mail!