Angst kreeg nu de overhand! Wat was er gebeurd dat er zoveel politiemensen waren? Iemand in de flat vermoord of…?

Een vriendin, Sjanne, vertelde mij een keer dat er iets ongelooflijks met haar gebeurd was. Het verhaal ging als volgt.

Annie de Bruin had net de tv uitgezet en stond op het punt om naar bed te gaan toen ze lawaai hoorde in de hal van de flat. Ze was een beetje bang ’s avonds sinds die keer dat ze niets vermoedend de deur geopend had en een getatoeëerde vent haar bij haar keel had gegrepen.

Ze deed nooit meer zomaar open zelfs niet de deur van haar appartement. Ze kende lang niet iedereen in het complex en soms liepen er rare figuren door de hal en de gang. Veel van die types drukten op meerdere bellen in de hoop dat iemand de algemene voordeur zou openen. Sommigen wilden alleen maar in de hal om daar onder een regenjas of in een doos te overnachten. Anderen belden aan en vroegen om geld.

Ze hield haar oor tegen de deur en probeerde te verstaan wat er gezegd werd. Ze hoorde afwisselend een vrouwenstem en een mannenstem. Er waren mensen die het fatsoen niet hadden om anderen midden in de nacht te laten slapen. Of ze waren zo stoned of dronken dat ze zich dat niet eens meer realiseerden.

Ze concentreerde zich nu op wat ze zeiden. Het leek wel of ze met elkaar bezig waren. “Touch me here”, verstond ze. Wat moest dat betekenen? Dat ze daar een beetje stonden te vozen in de hal? De onbeschaamdheid! Nu hoorde ze een vrouw duidelijk hijgen en het ging behoorlijk hard! Daarna begon de man ook nog eens luid te kreunen. Dit was toch niet meer normaal! “Ik moet de woningcorporatie bellen anders loopt alles hier uit de hand”, dacht ze. “Dit kan toch echt niet!”

Sjanne Doomen woonde in hetzelfde appartementencomplex als Annie. Ze had het zichzelf comfortabel gemaakt. Verwarming op 21 graden. Pyjamaatje aan, pantoffeltjes, glaasje wijn. Daar lag ze heerlijk op de bank die ze kortgeleden van haar vrienden gekregen had voor de tv. Sjanne was een beetje hardhorend daarom zette ze de tv altijd vrij hard. Maar natuurlijk net zo dat de buren er geen last van hadden, dat had ze uitgetest. Bovendien kwamen er vaak meer en hardere geluiden van de hal en van de gang.

Nu ze de hal voor zich zag moest ze plotseling denken aan de vuilniszakken die ze morgen op kwamen halen! “Shit, net nu ik hier zo heerlijk lig!”

 

“Hup effe opstaan Sjan! groene vuilniszak pakken in de keuken en buiten zetten anders blijft hij hier een week staan stinken!” beval ze zichzelf.

Met tegenzin stak ze haar voeten weer in de pantoffels en liep met de zak de 4 treden naar beneden. De deur van haar appartement liet ze even open staan. “Ben toch zo terug”, mompelde ze. Ze deed de algemene voordeur open en zette de zak op een andere vuilniszak die daar al stond. Het lullige is dat die zakken altijd aan één kant zwaarder zijn dan aan de andere en langzaam viel de zak voorover op de grond. “Shit!” mompelde ze. Ze rekte haar lichaam zodat ze de zak net kon pakken terwijl ze met haar tenen de zware metalen deur open hield. “Fuck”. De zak viel nu de andere kant op en in de reflex hem te grijpen schoot haar voet los van de deur en deze viel met een klap dicht!

Snel drukte ze op verschillende bellen in de hoop dat iemand de deur open zou maken. Maar de meeste mensen waren niet thuis, sliepen of deden uit principe de deur nooit open. “Godverdomme!” riep ze hard “kan iemand voor één keer die kutdeur open maken!?”

Na tien minuten op alle bellen te hebben gedrukt en tegen de deur geschopt gaf ze het op. Hier sta ik dan in mijn nachtgewaad op pantoffels in het holst van de nacht op straat. Niemand die me helpt. Dus moet ik nu rustig proberen te worden en nadenken. Plotseling herinnerde ze zich dat vrienden een sleutel hadden. “Wel 2 kilometer lopen. Nou ja er zit niks anders op dan naar hen toe te gaan en de sleutel op te halen”.

Vol goede moed en met bibberende knieën liep ze daar door de nacht.

Ze kwam zonder kleerscheuren bij de vrienden aan én ze waren nog op! Ze dronken wat samen en ze kreeg een overjas mee zodat ze er niet zo uitdagend bij liep. Op de terugweg viel haar eerst een politiebus op, die daar met zwaailicht op haar route stond. “Zeker iemand aan het zoeken of zo”, dacht ze.

Eindelijk, ze was in totaal toch wel tweeënhalf uur onderweg geweest, kreeg ze het appartement in het oog. Maar..daar stonden ook twee politieauto’s met zwaailicht. Er liepen politiemannen en -vrouwen in uniform en mensen in burger rond! Ze vertraagde haar pas en haar hart begon sneller te kloppen! Haar schaamte dat ze daar ‘s nachts om half 3 in pyjama en op pantoffels over straat liep was verdwenen. Angst kreeg nu de overhand! Wat was er gebeurd dat er zoveel politiemensen waren? Iemand in de flat vermoord of…?

Ze zag dat  één van de mannen de vuilniszak overeind zette. Toen diezelfde man haar in het oog kreeg riep hij iets waardoor ze zich allemaal omdraaiden en haar met open mond aanstaarden! “What the fuck”, dacht ze.

 

Annie deed de verstevigde ketting op de deur, draaide de sleutel om en opende de deur op een kiertje. Toen ze niets zag opende ze de deur tot de ketting hem tegen hield. Ze kon de hele hal nu overzien, maar ze zag niemand. Er stond wel een deur open!

Het gehijg en gekreun kwam bij de buren vandaan! Hoe was dat mogelijk! Daar woonde Sjanne een rustige verpleegkundige, die nooit last veroorzaakte en die zelden een vriend mee naar huis nam! Het hijgen en kreunen werd nu steeds erger! Er moesten nu toch meer flatbewoners argwaan krijgen?

Ze hoorde de vrouw steeds harder gillen en ze wist niet of het Sjanne was, die had ze nog nooit horen gillen! “Hier is iets helemaal niet in de haak. Het lijkt wel of ze vermoord wordt! Verdomme, ik moet iets doen” dacht Annie.

Door de kier begon ze te roepen:”Sjanne, Sjanne, ik ben het Annie van tegenover! Wat is er aan de hand!? Heb je hulp nodig? Moet ik de politie bellen” Ze begreep dat het geen zin had. Ze kon het geschreeuw en gekrijs niet overstemmen. Maar ze durfde haar deur niet verder open te doen.

Snel draaide ze het alarmnummer van de politie, dat had ze sinds die overval meteen in haar telefoon gezet. Ze legde uit wat er aan de hand was en de politie beloofde zo snel mogelijk ter plaatse te zijn. De dame aan de andere kant drukte haar op het hart om kalm te blijven en de zaak in de gaten te houden. Ook moest ze proberen goed te onthouden wat er geroepen werd. Als ze mensen zag moest ze opnieuw bellen.

15 minuten later hoorde ze een auto met sirene hard remmen! Via de intercom klonk een rustige stem “dit is de politie, bent u mevrouw de Bruin?”. Ze antwoordde bevestigend. “Mogen we binnenkomen?” Ze drukte onmiddellijk op de deurknop en hoorde de harde klik van de voordeur die ruw geopend werd. Nu durfde ze haar deur wel te openen, er kwamen 3 forse politiemannen binnen door de stalen voordeur naar binnen.

Ze waren meteen op hun hoede toen ze het angstaanjagende  geschreeuw uit de openstaande deur hoorden komen. De oudste van het trio legde zijn vinger op zijn lippen en wees naar de deuropening met een vragende blik. Zij knikte. Hij gebaarde haar terug te gaan naar haar appartement.

De andere twee liepen langzaam met getrokken dienstwapen de 4 treden op naar de ingang van het appartement waar ze zich eerst naast posteerden en toen snel hun hoofd heen en weer bewogen om een blik naar binnen te werpen zonder beschoten te kunnen worden. Annie zag het zweet op hun voorhoofd parelen. Ze begreep dat dit geen routineklusje was. Ze hoefde zich dus geen zorgen te maken dat ze de politie voor niets gebeld had, want daar stond een boete op had ze wel eens gelezen.

Toen doken beide politiemannen  snel achter elkaar naarbinnen. Daarbij hielden ze de wapens recht voor zich uit en gereed om te schieten als dat nodig was. Na een paar spannende minuten klonk hard: ”alles veilig”! En de twee agenten kwamen opgelucht lachend weer naar buiten! Het geschreeuw was nu ook ineens afgelopen, realiseerde Annie zich ineens.

“Het was een televisie die hard stond op dat seksprogramma wat na twaalf uur uitgezonden wordt op Veronica” riep een van de jonge politiemannen naar hun meerdere.  “Dat weet jij verdomde goed zei zijn collega stoer, maar Annie zag dat hij erg nerveus was!” “Er is niemand binnen, de deur staat open en de tv staat hard aan”, gaf de oudere politieman door via zijn radio. Vervolgens vroeg hij Annie om zo nauwkeurig mogelijk te beschrijven hoe Sjanne eruit zag. Ook dat signalement werd doorgegeven naar de centrale.

Na een half uur waren er nog enkele rechercheurs opgetrommeld. Een van hen doorzocht de woonkamer op mogelijke tekens van geweld. Maar alles zag eruit of iemand hier alleen maar tv had zitten kijken en toen rustig naar buiten was gegaan.

De rechercheurs stonden op een bepaald moment buiten te overleggen en de geüniformeerde collega’s maakten juist aanstalten om terug te gaan naar hun voertuigen om een zoektocht op te zetten. Ze zouden de hele omgeving  uitkammen. Toen ze daar zo stonden te overleggen over de vervolgstappen en de oudere politieman in een automatisch gebaar de omgevallen vuilniszak rechtzette zag hij ineens iemand aankomen.

“Hé lui, is dat niet een treffende gelijkenis met onze vermiste die daar aan komt wandelen?” Iedereen draaide zich abrupt om en keek ongelovig naar Sjanne, die daar in haar pyjama en op pantoffels uit de duistere nacht opdook en nog verbaasder was dan zij.

 

Eric.

 

Wil je elke week een spannende ervaring lezen. Klik dan op VOLGEN helemaal linksonder op de pagina! Je krijgt dan een bericht in je mail!