Hoogtepunten en Dieptepunten Weekendje België Part 2

Dag 2

In de Dontbijtzaal was het gezellig. Het was er lekker warm, er waren croissantjes en er was rozebotteljam in een metalen ijscoupe op elke tafel! Er hing een heerlijke koffiegeur! Weer eens wat anders dan de lucht in de gangen die trouwens vandaag een stuk minder erg was dan gisteren. Het rook naar citroen! De broer van de receptionist was waarschijnlijk in de vroege ochtend met zo’n grote flitsspuit door de gangen gegaan om met citroen de rioollucht te verdringen. Dennegeur had ik nog wel kunnen plaatsen, maar citroenlucht dat ging mijn associatieve vermogen ver te boven hier midden in de Ardennen.

Onze buren haalden de schade van gisteravond in door zoveel mogelijk broodjes naar binnen te werken. Op de buffettafel stonden drie verschillende schalen met dezelfde jonge kaas. De sfeer was toch een beetje als in een mensa. Iedereen zat nerveus te wachten tot er weer een nieuwe voorraad op de buffettafel gedropt werd. De stellen keken wel naar elkaar onder het praten, maar net als paarden bewogen hun ogen af en toe schichtig opzij of er al verse broodjes op het buffet lagen. Als het dan zover was stonden er, middenin een gesprek, ineens tien mensen op en schoten in een soort ingehouden hardloopwedstrijd naar de broodberg. Soms vielen er zelfs stoelen om.

Terwijl ik het gedrag van onze medehotelgasten bestudeerde las Ella onverstoorbaar voor uit de gids:” De oorsprong en de betekenis van dit woord is onzeker (“zwart”, “diep”, “verheven”) maar het is wel duidelijk verbonden aan de Keltische jachtgodin Arduinna die,

Ondertussen botsten er mensen tegen mijn stoel die zich met een bordje met 8 broodjes erop terug haastten naar hun tafel. Onderweg wierpen ze een vluchtige blik op onze lege tafel.

“Zeg luister je nog wel? de Keltische jachtgodin Arduinna die, rijdend op een everzwijn, de beschermvrouw was van het woud. De Keltische cultuur gaf aan de Ardennen een magische en betoverende sfeer, met druïden, feeën, elfen, kabouters en de typische Ardense aardmannetjes “nutons” ”.

Ik probeerde iets van die magische en betoverende sfeer om me heen te ontdekken maar ik zag alleen graaiende hotelgasten die nu broodjes in plastic zaten te verpakken om mee te nemen voor onderweg! Pik in het wordt winter! Alleen toen de man van de receptie voorbij kwam dacht ik “zo moeten de nutons er uit gezien hebben”.

Zware wandelschoenen aan, rugzak op de rug eindelijk op weg! De route liep door het naburige dorp en daar moest je over het stenen bruggetje meteen rechts naar beneden. We wandelden langs de rivier met de dikke groene slangen van wier, die daar ontstaan waren door de harde stroming.

Het was ongeveer 10 graden en het zonnetje scheen. Heerlijk wandelweer!

De weg voerde door bossen en vlaktes en soms over een heuvel en vervolgens door een diep dal. We zagen prachtige panorama’s en vanaf de heuvels keken we tussen de bomen door naar het rivierdal beneden.

Plotseling stond het pad vol met mensen. Een groep mannen en vrouwen van rond de zestig blokkeerde de doorgang. Allemaal waren ze uitgedost in dure merkkleding en rugzakken. Ze droegen dure wandelschoenen en jäger jassen. Sommigen waren uitgerust met een veldkijker anderen met een camera met grote telelens. Dichterbij gekomen hoorden we hun opgewonden stemmen:”Het is definitief een es”, nee hoor beste kerel het is een esdoorn, ik weet het zeker!” Bij navraag ging het hier om een groep dendrologen, boomkundigen, die elke week een wandeling maakten met z’n allen en zoals birdspotters vogels spotten zochten zij naar de verschillende soorten bomen, telden de exemplaren en noteerden alles. Hun resultaten werden vastgelegd zodat men de diversiteit van het bomenbestand bij kon houden. Aangezien ze bij elke boom stil hielden lieten wij de groep snel ver achter ons.

Het eind van de wandeling naderde en in het buurdorp over het bruggetje streken we neer op een verwarmd terrasje waar we een stel aantroffen dat ook in het hotel logeerde. De man had een stukje vloerbedekking onder zijn kin hangen en zijn vrouw had een tatoeage in haar nek en een neuspiercing. Ze waren op de motor die glimmend voor het terras geparkeerd stond.

Toen wij het menu aan het bestuderen waren hoorde ik ineens een geluid van rechts wat afkomstig bleek van de vrouw en wat aan ons geadresseerd leek. Ik keek haar aan en zag nu dat de tattoo een naakte vrouw voorstelde met haar benen in een spagaat. Als ze sprak bewogen de benen! Ik was even van mijn stuk gebracht. De neuspiercing en de tattoo vochten om de aandacht van de kijker. Ik vroeg me af wat iemand met zo’n afbeelding in haar nek wilde bereiken. Ze zei iets tegen me, maar ik kon het niet verstaan. Ik schrok, omdat er verontwaardiging in haar stem doorklonk. Snel verplaatste ik mijn blik van haar nek naar haar mond. “Your lips move, but I can’t here what you say” schoot ineens een tekstregel uit een song van Pink Floyd door mijn hoofd en plotseling realiseerde ik me de dubbele betekenis ervan. Welke taal spreekt ze vroeg ik me af. Ondertussen zocht ik mijn geheugen af of er enige overeenkomst was tussen de woorden die zij sprak en de woorden die ik kende. Ineens hoorde ik bekende klanken! Ze sprak Vlaams , maar dan het soort dat waarschijnlijk gesproken werd door de Ardense aardmannetjes:”niede krokkusmussjeu niebestelle, hets niegoe nkostacht eurookes tsgwoon un tostieke n det veur acht eurokes tsein opliechters!”

Ik glimlachte naar de gespreide benen en draaide mijn hoofd de andere kant op toen de madeoiselle van het etablissement onze kant op stuurde. Wat zei ze? Vroeg Ella. Geen idee, zei ik. Wat heeft ze voor een tattooage in haar nek? Een vrouw, zei ik. We bestelden allebei een croque monsieur. Ze waren € 8 per stuk en toen ze ze bracht bleken het gewone tosties ham-kaas te zijn. Wat een oplichters! De vrouw en de man naast me keken me aan en ik schudde overdreven verontwaardigd mijn hoofd en wees naar het menu. Ze reageerden als twee koeien in de wei die je aan staan te staren alsof je een grasmatje met twee paardebloemen erin bent.

Terug op de kamer nam ik een bad om de kou uit mijn lichaam te verdrijven. Er was nergens een stop te vinden om het bad af te sluiten, maar dat was niet zo’n probleem, het water liep toch niet weg. Als je de kraan een beetje open liet bleef het waterpeil in het bad gelijk. De fles 12 jaar oude whiskey die ik meegenomen had en het spannende boek van Wallander deden de rest en mijn humeur kon niet meer stuk.

De volgende ochtend werden we gewekt door de zonnestralen. We stonden vroeg op. Op de eerste plaats om voldoende broodjes te pakken te krijgen, en op de tweede plaats om niets te missen van de Luikse Zondagsmarkt. Daarover een andere keer meer!

Eric

 

Wil je elke week een spannende ervaring lezen. Klik dan op VOLGEN helemaal linksonder op de pagina! Je krijgt dan een bericht in je mail!